Saturday, December 29, 2012

‘Democracy and Disdain’ misses the point of judicial review

by George Will

Washington Post

December 29, 2012

While accusing the Supreme Court’s conservative justices of “disdain for democracy,” Pamela S. Karlan proves herself talented at dispensing disdain. The Stanford law professor is, however, less talented at her chosen task of presenting a coherent understanding of judicial review. Still, her “Democracy and Disdain” in the November issue of the Harvard Law Review usefully illustrates progressivism’s consistent disdain for the Founders’ project of limiting government.

The primary focus of her displeasure is, remarkably, Chief Justice John Roberts’s opinion mostly upholding Obamacare. But she begins by being appalled at Justice Antonin Scalia’s suggestion that the lopsided majorities by which Congress in 2006 extended Section 5 of the 1965 Voting Rights Act were “a reason not for deference, but for suspicion.” Well.

That section requires some Southern states and other jurisdictions to seek Justice Department permission to make even minor changes in voting procedures. This was a justifiable infringement of federalism in 1965. But in 2006, when blacks were registering and voting at higher rates than whites in some covered states, Congress extended the act until 2031 using voting information from 1972. Surely Scalia was correct that Congress, indifferent to evidence, continued to sacrifice federalism merely to make a political gesture. The Roberts court was excessively deferential in not overturning Section 5 in a 2009 case, when it merely urged Congress to reconsider the section.

More

Pamela S. Karlan, "Democracy and Disdain"

Responses
Randy E. Barnett, "The Disdain Campaign"
Steven G. Calabresi, "The Constitution and Disdain"

See also

Saturday, December 22, 2012

Ο ηθικός πυρήνας της πολιτικής

της Βάσως Κιντή

Το Βήμα

22 Δεκεμβρίου 2012

Τα πολλαπλά σκάνδαλα στην πολιτική ζωή της χώρας επαναφέρουν διαρκώς τα τελευταία χρόνια τη συζήτηση στη σχέση πολιτικής και ηθικής, νόμων και ηθικής. Η ταύτιση νόμιμου και ηθικού χρησιμοποιήθηκε (π.χ. από τον Γ. Βουλγαράκη) και αμφισβητήθηκε, ενώ από πολλές πλευρές επανέρχεται το αίτημα να υπάρξουν ενέσεις ηθικής στην πολιτική συμπεριφορά και στην πολιτική διαχείριση. Τι υπονοείται με τη θέση αυτή; Οτι υπάρχει γενικευμένη διαφθορά, ότι κρατικοί λειτουργοί παραβιάζουν όχι μόνο τους νόμους αλλά και βασικούς κανόνες ηθικής, ότι οι πολιτικοί εξαπατούν τον λαό και διάγουν έναν βίο που περιφρονεί τις ηθικές αξίες. Αρα, αν θέλουμε το καλό του κράτους και της κοινωνίας μας, πρέπει να φέρουμε την ηθική στην πολιτική. Η βαθύτερη παραδοχή φαίνεται να είναι ότι η πολιτική είναι βρώμικη και η ηθική καθαρή, ότι η ηθική θα εξαγνίσει την πολιτική και τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα. Εφόσον η ηθική εισαχθεί στον πολιτικό μας βίο θα τον επαναφέρει στον σωστό δρόμο.

Παλαιότερα την ηθική επικαλούνταν κυρίως συντηρητικοί πολιτικοί και συντηρητικά κόμματα. Μπορούμε να θυμηθούμε το σύνθημα «τάξις και ηθική», την «Ηθική Πλειοψηφία» στην Αμερική του Ρίγκαν ή το «σεμνά και ταπεινά» του Κ. Καραμανλή. Το σημερινό αίτημα ωστόσο για τη λεγόμενη «ηθικοποίηση της πολιτικής» δεν εκπορεύεται κατ' ανάγκην από τον συντηρητικό χώρο και έχει άλλα χαρακτηριστικά. Δεν θέλει την επιβολή μιας συγκεκριμένης ηθικής αντίληψης στην κοινωνία διά της πολιτικής και των πολιτικών, αλλά επιζητεί τον σεβασμό βασικών ηθικών αρχών στον χώρο της πολιτικής. Οι ηθικές αυτές αρχές δεν είναι υποχρεωτικά περιορισμοί αλλά όροι ανάπτυξης της δημοκρατίας και των θεσμών της.

Ένα απαράκαμπτο χαρακτηριστικό των νεωτερικών κοινωνιών, λόγω κυρίως της έμφασης που δίνουν στο ατομικό υποκείμενο, είναι ο πλουραλισμός των ηθικών αντιλήψεων. Καθ' όλα ορθολογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι διαφέρουν ριζικά ως προς το τι θεωρούν σωστό και τι λάθος. Το κράτος εντός του οποίου συμβιώνουν δεν θέλει να προαγάγει και να επιβάλει σε όλους έναν συγκεκριμένο ηθικό τρόπο ζωής, ούτε αποτελεί την ενσάρκωση ενός ηθικού συστήματος. Το κράτος των σύγχρονων δημοκρατιών τηρεί στάση ουδετερότητας απέναντι στους πολίτες του, οι οποίοι μπορούν απρόσκοπτα να επιλέξουν το δικό τους ιδεώδες ευτυχίας και ζωής. Στα θεμέλια βέβαια της κοινωνικής και πολιτικής θέσμισης υπάρχει ένα ελάχιστο ηθικών αξιών και αρχών που αποτελούν και τη βάση για τη διατύπωση των κανόνων δικαίου, χωρίς και πάλι να ταυτίζεται το νόμιμο με το ηθικό. Η ελευθερία, η ισότητα, η αυτονομία, η δικαιοσύνη, τα δικαιώματα κ.λπ. επιτελούν έναν πολιτικό ρόλο και συνιστούν ένα ελάχιστο πολιτικής συμφωνίας που επιτρέπει στο κράτος να διασφαλίζει και να προάγει την κοινωνική συμβίωση.

Περισσότερα

Thursday, December 20, 2012

Το φάντασμα της κανονικότητας

του Ηλία Κανέλλη

Τα Νέα

20 Δεκεμβρίου 2012

Οποιος χθες το βράδυ γύρω στις 8.30 βρισκόταν στην περιοχή γύρω από το Μουσείο της Ακρόπολης θα έπεφτε σε ένα θέαμα ιδιαιτέρως συνηθισμένο για την Ελλάδα και απολύτως ασυνήθιστο για οποιαδήποτε κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Στο κέντρο του τουριστικού ενδιαφέροντος για τη χώρα μας, στο πιο προβεβλημένο σημείο του μεγάλου αρχαιολογικού περίπατου της πρωτεύουσας, στην αρχή του πεζοδρόμου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δηλαδή, υπήρχαν παρκαρισμένα μερικές δεκάδες μεγάλα μαύρα γυαλιστερά πολυτελή αυτοκίνητα. Διπλωματικά και κυβερνητικά. Παρκαρισμένα παράνομα!

Δίπλα και ανάμεσα στα αυτοκίνητα αυτά έχει νόημα να σημειωθεί ότι ήταν και πολλοί εκπρόσωποι της τάξης, άνθρωποι της Τροχαίας και της Δημοτικής Αστυνομίας. Εκοβαν κλήσεις; Οχι βεβαίως. Εκοβαν βόλτες και μάλλον τα φύλαγαν - φύλαγαν, δηλαδή, τα αυτοκίνητα που είχαν παρκάρει παράνομα.

Τι ζητούσαν τόσα αυτοκίνητα πάνω στον πεζόδρομο που είναι φτιαγμένος με ακριβούς κυβόλιθους ακριβώς για να περπατούν οι πεζοί; Το γερμανικό Ιδρυμα Κόνραντ Αντενάουερ είχε εγκαίνια της αντιπροσωπείας του που θα λειτουργήσει στην Ελλάδα στο Μουσείο της Ακρόπολης - μάλιστα κεντρικός ομιλητής στην τελετή των εγκαινίων ήταν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Ηταν μια εκδήλωση στόχος της οποίας, μεταξύ άλλων, ήταν να συμβολίσει την κοινή ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας με τη Γερμανία. Στην πολιτική οι συμβολισμοί συχνά παίζουν μεγάλο ρόλο. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η εκδήλωση, και η παρουσία του Πρωθυπουργού επιδίωκαν να στείλουν το μήνυμα ότι η Ελλάδα θα αναταχθεί και, κυρίως, θα προχωρήσει, χάρη και στις δρομολογημένες μεταρρυθμίσεις, όχι ως ευρωπαϊκή εξαίρεση αλλά ως κανονική ευρωπαϊκή χώρα. Γι' αυτό, άλλωστε, μεταξύ άλλων, αναφερόμενος στον Αντενάουερ, τον γερμανό καγκελάριο της μεταπολεμικής ανασυγκρότησης της χώρας του, τόνισε ότι «έδινε προτεραιότητα στην εξωτερική αξιοπιστία της [Γερμανίας] και στην εσωτερική συνοχή».

Την ίδια στιγμή, ωστόσο, που ο Πρωθυπουργός μέσα στο Μουσείο επικαλούνταν το ευρωπαϊκό παράδειγμα, έξω από το Μουσείο δέσποζε μια βαθιά βαλκανική εικόνα: τα αυτοκίνητα των αξιωματούχων παρανομούσαν επιδεικτικά, εκπέμποντας τον ακριβώς αντίθετο συμβολισμό: οι πολιτικοί ηγέτες στην Ελλάδα δεν έχουν την υποχρέωση να τηρούν τους κανόνες που έχουν θεσπιστεί για όλους, γι' αυτό και τους παραβιάζουν επιδεικτικά. Την ίδια στιγμή που μέσα ο Πρωθυπουργός αποκήρυσσε τον ελληναράδικο εξαιρετισμό, τα κρατικά αυτοκίνητα έξω, αραδιασμένα στον πεζόδρομο, τον διατυμπάνιζαν. Διατυμπάνιζαν, δηλαδή, ότι στο ελληνικό κράτος δεν έχουν ακόμα καταλάβει ότι η διεκδίκηση της κανονικότητας αφορά και τους πολίτες και τους πολιτικούς. Ολους. Μια κανονική χώρα χρειάζεται κανονικούς πολίτες, κανονικούς πολιτικούς - και νόμους που θα τους τηρούν όλοι σε κάθε περίπτωση. Στοιχειώδες; Για κανονικές κοινωνίες, ασφαλώς. Για τις άλλες...

Πηγή

Wednesday, December 19, 2012

Corruption, Inequality and Trust: The Greek Vicious Circle from Incremental Adjustment to “Critical Juncture”?

by Christos J. Paraskevopoulos

Harvard University
Center for European Studies

CES Papers - Open Forum # 13, 2012
December 2012


Drawing primarily on new institutionalist approaches to Europeanization and the institutional theory of trust, and based on critical evaluation of the post-authoritarian period in terms of institutional and policy evolution, this paper argues that the situation in Greece over the last decade or so characterized by relatively high levels of corruption and inequality and low levels of social and institutional trust has constituted a vicious circle that can be conceptualized as a “multiple/institutional equilibrium”. In this respect, the current period of institutional and policy change should be viewed as a “critical juncture”, actually a consequence of the external shock facing the country, marked by the serious economic and political crises over the last two to three years. Yet, given that cor¬ruption, inequality and lack of trust are characterized as rather “sticky” phenomena, the paper, differentiating -up to a point- from other theories of transition/change, such as cultural, modernization and/or late industrialization theories, provides evidence of the Greek paradox, namely that this vicious circle is a relatively recent phenom¬enon that can be traced back to the post-authoritarianism, and in particular post-EU accession period, the main feature of which, however, has been incremental institutional and policy change. In other words, the vicious circle can itself be considered as a side-effect or byproduct of inadequacies/failures of the adjustment and/or moderniza¬tion processes themselves. In accounting for this phenomenon, the paper points to the congruence of cheap credit, on the one hand, as a result of Greece’s accession into the Eurozone, and the long-established weakness of the domestic institutional infrastructure, on the other, identified primarily with political clientelism and/or low “qual¬ity of government”. A key feature of this weakness has been the predominant role of rent-seeking interest groups in Greece’s policy-making structure at the expense of (civil) society. This phenomenon, however, is closely linked to the predominance of particularized (“amoral familism”-like) over generalized/social trust, which constitutes a key feature of Greece’s institutional infrastructure. Thus the lack of social trust is identified as a key intervening/ explanatory variable within the research hypotheses of this paper.

Read the Paper

Tuesday, December 18, 2012

Η απομονωμένη ελίτ των δικαστών

του Γρηγόρη Καλφέλη

Το Βήμα

18 Δεκεμβρίου 2012

«Αν μια δίκαιη κοινωνία απαιτεί ένα ισχυρό αίσθημα κοινότητας, θα πρέπει να καλλιεργήσει στους πολίτες το ενδιαφέρον για το σύνολο , την αφοσίωση για το κοινό αγαθό».

Αυτά αναφέρει ο διανοούμενος του Χάρβαρντ Michael Sandel σε μια πρόσφατη εκπληκτική πραγματεία του για τη Δικαιοσύνη και φαίνεται σαφώς ότι οι έλληνες δικαστές δεν συμμερίζονται αυτό το ενδιαφέρον για το σύνολο, αφού προτιμούν μια απόλυτα ιδιωτικοποιημένη ερμηνεία για την ευτυχία (:ο καθένας για τον εαυτό του).

Πώς φαίνεται αυτό; Από το ακατανόητο γεγονός ότι συνεχίζουν την αντισυνταγματική πρακτική της διακοπής των συνεδριάσεων κάθε ημέρα (οδηγώντας κατ’ αποτέλεσμα- και ολέθρια- σε παραγραφή πολλές ποινικές υποθέσεις και διαπαιδαγωγώντας τους πολίτες -ως εφαρμοστές του νόμου- με μια κουλτούρα ανομίας)!

Πράγμα, βεβαίως, το οποίο είχε κάνει πριν από λίγο καιρό και μια άλλη πνευματική ελιτ -η ελιτ των πρυτάνεων- που δεν εφάρμοζε μέχρι την τελευταία στιγμή τον νόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

Βεβαίως, οι δικαστικοί λειτουργοί έκαναν μια μικρή (και άνευ σημασίας) παραχώρηση, δηλαδή αποφάσισαν να διακόπτουν τις συνεδριάσεις των δικαστηρίων λίγο πριν από το μεσημέρι και όχι το πρωί ( όπως γινόταν μέχρι τώρα), αναπαράγοντας κατ' ουσία το ίδιο εκρηκτικό αδιέξοδο στη συνολικότερη απονομή της δικαιοσύνης.

Όμως, το ερέθισμα για τη διατύπωση αυτών των παρατηρήσεων δόθηκε από ένα παράδοξο άρθρο της προέδρου της Ένωσης των Δικαστών και των Εισαγγελέων (ΤΑ ΝΕΑ, 8/12/2012).

Περισσότερα

Πριόνι

του Γιώργου Λακόπουλου

Τα Νέα

18 Δεκεμβρίου 2012

Κουίζ από τα πιο εύκολα του είδους: ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας και στην ουσία παράγει και τα υπόλοιπα; Η απάντηση έχει δοθεί πολλές φορές και από πολλούς: η βαθιά ανομία. Υπάρχουν νόμοι για όλους και για όλα. Αλλά στην πράξη δεν τηρούνται. Πότε γιατί «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και όχι αυτός που ψηφίζει η Βουλή. Πότε γιατί είναι ανίκανη ή αδιάφορη η Διοίκηση να τον εφαρμόσει. Πότε γιατί οι νόμοι αλληλοεξουδετερώνονται. Πότε γιατί δεν υπάρχει πολιτική βούληση - αφού στην Ελλάδα θεωρείται αναγκαία για την εφαρμογή ενός νόμου. Και πότε γιατί ο ίδιος ο νόμος παρέχει την ευχέρεια της ακύρωσής του, με την τρομερή διατύπωση «κατ' εξαίρεσιν δύναται...», στην οποία πατάνε υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι και τα κάνουν όλα κατ' εξαίρεσιν. Δηλαδή παρακάμπτουν... νομίμως τον νόμο!

Υποτίθεται ότι εδώ και καιρό όλο και περισσότεροι συμφωνούν ότι η ελπίδα της Ελλάδας να γίνει κανονική χώρα, με κανονική οικονομία, με κανονικό πολιτικό σύστημα, κανονική διοίκηση, κανονικούς πολιτικούς και κανονικούς πολίτες είναι να εφαρμόζονται κανονικά οι νόμοι της.

Οι πρώτοι που έχουν συμφέρουν από αυτό είναι όσοι κυβερνούν. Γιατί από την εξάλειψη της ανομίας εξαρτάται η πολιτική τους. Αλλωστε είναι οι θεσμικοί θεματοφύλακες της εφαρμογής των νόμων. Και ο βασικός τρόπος εφαρμογής ενός νόμου σε κάθε σύστημα δικαίου είναι ο σεβασμός των αποφάσεων που εκδίδουν τα δικαστήρια κατ' εφαρμογήν των νόμων.

Περισσότερα

Το λάθος του κ. Στουρνάρα

του Ανδρέα Πετρουλάκη

Protagon.gr

18 Δεκεμβρίου 2012

«Θα δείτε δικαστικές αποφάσεις με έλλειψη ψυχραιμίας», είχε πει προ ημερών ο εκπρόσωπος των δικαστών και εισαγγελέων και δεν σηκώθηκαν οι πέτρες. Ήταν τότε που ο Υπουργός Δικαιοσύνης τους παρεχώρησε ενσωμάτωση των αποδοχών στο μισθό (μόνο σε αυτούς), ρύθμιση στεγαστικών δανείων (οι μόνοι προφανώς που το έχουν ανάγκη) και άλλες διευκολύνσεις, αλλά οι ίδιοι δεν ικανοποιήθηκαν.

Φανταστείτε έναν συνδικαλιστή πυροσβέστη, μετά τις πρόσφατες περικοπές στα ειδικά μισθολόγια, να έλεγε “θα δείτε κτίρια να καίγονται αβοήθητα». Φανταστείτε ένα γιατρό να έλεγε για τον ίδιο λόγο «θα δείτε περίεργους θανάτους». Κανείς αστυνομικός δεν έχει πει ποτέ «θα σας κλέβουν και θα κοιτάμε», κανείς αξιωματικός «θα παρατήσουμε τα σύνορα», κανείς φαροφύλακας «θα σβήσει ο φάρος όταν περνά καράβι», κανείς εκπαιδευτικός «θα αφήσουμε τα παιδιά σας στούρνους», επειδή απειλούνται τα εισοδήματά τους. Ακόμα και όταν η συνδικαλιστική πρακτική καταφεύγει σε υποκριτικές υπερβολές είναι προς τη θετική πλευρά. Απεργούμε για την καλύτερη εξυπηρέτησή σας, για την καλύτερη υγεία του λαού, για να μάθουν τα παιδιά σας γράμματα κλπ.

Οι εκπρόσωποι των δικαστών έκαναν αυτό που ουδείς άλλος λειτουργός έχει κάνει στη χώρα μας. Εκβιασμό με αντικείμενο ακριβώς αυτό που δίνει νόημα στη ύπαρξή τους. Παρέβησαν το κοινωνικό συμβόλαιο. Λίγες μέρες μετά ήρθε η δικαστική απόφαση που έβγαζε παράνομη την είσπραξη του τέλους ακινήτων με τον λογαριασμό της ΔΕΗ, πάνω από χρόνο μετά την εφαρμογή του μέτρου. Σύμπτωση; Πιθανότατα. Όμως η θέση τους είναι υπονομευμένη από τους ίδιους. Και είναι διπλά υπονομευμένη γιατί η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει ότι δεν διστάζουν να παραβούν τον νόμο και το Σύνταγμα, αυτοί οι κατεξοχήν θεματοφύλακες των θεσμών, προκειμένου να μη μειωθούν παραπάνω οι αποδοχές τους. Δεν διστάζουν να κάνουν λευκή απεργία και να επιδεινώνουν ακόμα παραπάνω τους ήδη απαράδεκτους ρυθμούς απόδοσης Δικαιοσύνης, μολονότι το απαγορεύει ο νόμος.

Περισσότερα

Wednesday, December 12, 2012

Ο ενδημικός ναζισμός

του Χαράλαμπου Ανθόπουλου

Έθνος

12 Δεκεμβρίου 2012

Το 1965, ένας Αμερικανός ιστορικός, ο William Sheridan Allen, εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο, βασισμένο στη διδακτορική του διατριβή, με τίτλο Η ναζιστική κατάληψη της εξουσίας. Η εμπειρία μιας γερμανικής πόλης 1922-1945.

Επρόκειτο για ένα εξαιρετικό παράδειγμα μικροϊστορικής ανάλυσης, που επιχειρούσε να απαντήσει, μέσα από την έρευνα των συνθηκών της καθημερινής ζωής των κατοίκων μιας μικρής γερμανικής πόλης, σε ένα από τα πιο δραματικά ερωτήματα του 20ού αιώνα: πώς είναι δυνατόν μια πολιτισμένη κοινοβουλευτική δημοκρατία, στην οποία άκμαζαν τα γράμματα, οι τέχνες και η επιστήμη του δικαίου, να μετασχηματισθεί, υπό συνθήκες οικονομικής κρίσης, σε μια μηδενιστική δικτατορία;

Οπως και άλλοι μελετητές πριν και μετά από αυτόν, ο Allen θεώρησε ως σημείο καμπής της διαδικασίας αυτής τη μεταστροφή των μεσαίων στρωμάτων, τα οποία, κυριαρχημένα από τον φόβο της προλεταριοποίησης, προσχώρησαν μαζικά στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, το οποίο από το ασήμαντο 2,6% των εκλογών του 1928 έφτασε, μέσα από σειρά αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων, στο 43.9% των εκλογών του 1933, που ήταν και οι τελευταίες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Από την ανάλυση του Allen προκύπτει όμως και ένα άλλο συμπέρασμα: ότι ο ναζισμός δεν υπήρξε προϊόν μιας ανεπανάληπτης πολιτικής συγκυρίας, αλλά αποτελεί μια ενδημική παθολογία της δημοκρατίας.

Περισσότερα

Sunday, December 9, 2012

Σύνταγμα είναι το δίκιο των δικαστών;

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή

9 Δεκεμβρίου 2012

Στην Ελλάδα η νομιμότητα θεωρείται ένα αλισβερίσι με την Πολιτεία. Πολλοί δηλώνουν ότι φοροδιαφεύγουν, διότι το κράτος δεν έχει «καλούς δρόμους». Άλλοι, πάλι, αφήνουν το αμάξι τους πάνω σε ράμπες αναπήρων διότι «η Πολιτεία δεν νοιάστηκε να φτιάξει πάρκινγκ». Άλλοι πετούν τα σκουπίδια τους όπου βρουν διότι «το εκπαιδευτικό σύστημα δεν φρόντισε ποτέ να τους κάνει καλούς ανθρώπους». Γενικώς, για κάθε παρανομία υπάρχει μία και μόνη δικαιολογία: η κακούργα Πολιτεία...

Θα περίμενε κανείς ότι αυτό είναι σύμπτωμα των Χρυσαυγιτών που θεωρούν ότι δικαιούνται να μαχαιρώνουν μελαψούς διότι «η Πολιτεία δεν φρόντισε να λύσει εγκαίρως το μεταναστευτικό». Ή έστω εκείνων που κατεβάζουν βιτρίνες διότι «η κοινωνία ασπάζεται τον καταναλωτισμό». Κάθε είδους παρανομία στην Ελλάδα φέρνει ως δικαιολογία παράπονα από τη «συμπεριφορά της Πολιτείας», όπως λένε οι παραβάτες.

Φευ! Δεν είναι οι μόνοι. Μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας σήμερα είναι οι ηγεσίες του τόπου που αντί να διδάσκουν την αξία της έννομης τάξης, μαθαίνουν στις νέες γενιές τις δικαιολογίες για να παρανομούν.

Δεν θα αναφερθούμε στους πρυτάνεις, που αποφάσισαν να εφαρμόζουν όποιο νόμο τους βολεύει, αλλά και στους δικαστές που καταστρατηγούν το άρθρο 23 του Συντάγματος. Αυτό το οποίο ρητώς αναφέρει: «Aπαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς». Παρά την ρητή αυτή πρόβλεψη του Συντάγματος, πολλοί δικαστές κατεβαίνουν από τις έδρες τους στις 11 π.μ., δημιουργώντας επιπλέον προβλήματα σε μια χώρα όπου η έννομη τάξη καταρρέει και το μέλλον της παραμένει σκοτεινό.

Aυτήν την παράνομη στάση εργασίας των δικαστών η αρεοπαγίτης κ. Βασιλική Θάνου-Χριστοφίλου δικαιολόγησε με σχετικό της άρθρο ως εξής: «Ο συνταγματικός νομοθέτης, ο οποίος προέβλεψε στο άρθρο 23 ότι απαγορεύεται η απεργία υπό οιανδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς, ασφαλώς θεωρούσε αυτονόητη προϋπόθεση ότι και οι λοιπές εξουσίες του κράτους θα τηρούν από τη δική τους πλευρά τις υποχρεώσεις τους, τις οποίες προβλέπει το Σύνταγμα, ακριβώς προς προστασία των δικαστικών λειτουργών.

»Με δεδομένο όμως, ότι το κράτος, με τις επιβληθείσες υπερβολικού ύψους μειώσεις των αποδοχών των δικαστών (μη αναγκαίες και μη ανάλογες), παραβιάζει αυτό πρώτο τις ως άνω συνταγματικές διατάξεις (26, 87, 88) και θέτει σε κίνδυνο την ανεξαρτησία των δικαστών, είναι σαφές ότι δεν μπορεί να τίθεται θέμα παραβίασης του Συντάγματος από τους τελευταίους, οι οποίοι, αντιθέτως, έχουν υποχρέωση να υπερασπιστούν το κύρος και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, με όποιο μέσον αντίδρασης θεωρούν ως πλέον πρόσφορο». («Δικαστική Ανεξαρτησία», Τα Νέα 3.12.2012).

Περισσότερα

Δες επίσης

Monday, December 3, 2012

Δικαστική ανεξαρτησία

της Βασιλικής Θάνου-Χριστοφίλου

Τα Νέα

3 Δεκεμβρίου 2012

Οι κινητοποιήσεις των δικαστικών λειτουργών ξεκίνησαν, αφού πρώτα εξαντλήθηκε κάθε περιθώριο διαπραγμάτευσης, με τους εκπροσώπους της εκτελεστικής εξουσίας προς τους οποίους καταστήσαμε σαφές κατ' επανάληψη ότι οι δικαστές δεν αρνούμαστε να συμβάλλουμε, αλλά ότι αντιδρούμε στο υπερβολικό ύψος των νέων μειώσεων, οι οποίες, συνυπολογιζομένου και του ποσοστού της προηγούμενης μείωσης των αποδοχών μας (38%), φτάνει πλέον το υπερβολικό συνολικό ποσοστό πάνω από το 50%.

Η κυβέρνηση επέδειξε άκαμπτη αδιαλλαξία και αδιαφόρησε για το ότι, με τους χειρισμούς της αυτούς, όχι μόνο παραβιάζει το Σύνταγμα, το οποίο προστατεύει το Μισθολόγιο των Δικαστών, ώστε να διασφαλίζεται η λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία τους (άρθρο 87 και 88) και το οποίο καθορίζει τη διάκριση των εξουσιών καθώς και την ισοτιμία των τριών εξουσιών (νομοθετική - εκτελεστική - δικαστική), άρθρο 26, αλλά αδιαφόρησε, επίσης, για το ότι, με τις τόσο υψηλές μειώσεις των αποδοχών των δικαστών, καθίσταται πλέον προβληματική η άσκηση των καθηκόντων τους. Και τούτο διότι όλες τις αναγκαίες δαπάνες, για την άσκηση των καθηκόντων τους, τις οποίες μέχρι τώρα κάλυπταν με δικά τους έξοδα και όχι με έξοδα της υπηρεσίας τους, όπως συμβαίνει με άλλους κρατικούς λειτουργούς (π.χ. με βουλευτές), θα είναι πλέον αντικειμενικά αδύνατον να εξακολουθήσουν να καλύπτουν οι ίδιοι.

Αδιαφόρησε, επίσης, για το ότι το λειτούργημα του δικαστή, πέραν της μεγάλης ευθύνης και του μεγάλου φόρτου εργασίας που προϋποθέτει (ο δικαστής είναι ο μόνος κρατικός λειτουργός ο οποίος εργάζεται καθημερινά, ακόμα και τις εορτές και τις αργίες, επί δέκα ώρες, σε όλους τους βαθμούς, ακόμα και στον ανώτατο βαθμό), ενέχει και ιδιαίτερη επικινδυνότητα, λόγω των υποθέσεων τις οποίες χειρίζεται (οργανωμένο έγκλημα, τρομοκρατία κ.λπ.). Αδιαφόρησε ακόμα για το ότι μέσα στους τελευταίους δύο μήνες έγιναν δύο βομβιστικές επιθέσεις κατά δικαστών.

Περισσότερα

Δες επίσης

Saturday, December 1, 2012

Eavesdropping on the Vox Populi

by Alison L. LaCroix

University of Chicago Law School

Public Law Working Paper No. 409
2011


This review of Pauline Maier’s Ratification: The People Debate the Constitution, 1787-1788 (2010) and Jack N. Rakove’s Revolutionaries: A New History of the Invention of America (2010) analyzes the books’ treatment of the themes of commerce, constitutionalism, and the role of uncertainty in the American founding. The review also discusses the authors’ distinctive methodological approaches and considers the strengths and weaknesses of a narrative approach to writing the history of the period.

Read the Paper