Το κουτάκι των «λειτουργών»

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή
18 Ιουλίου 2010

Ας υποθέσουμε ότι ορθώς οι δικαστές αρνήθηκαν να απογραφούν, πειθαρχώντας στην απόφαση της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων. Ας υποθέσουμε ότι δικαίως μια αμειβόμενη από εμάς τους φορολογούμενους ομάδα δημόσιων λειτουργών θεωρεί ότι τα μέλη της είναι πιο λειτουργοί από τους άλλους «συμπαθείς εργαζόμενους» (όπως είπε ο εκπρόσωπός τους στην τηλεόραση), και αρνείται να εγγραφεί στην ίδια ηλεκτρονική καρτέλα που συμπλήρωσαν οι κοινοί δημόσιοι υπάλληλοι. Ας υποθέσουμε επίσης ότι είναι αντισυνταγματικό να απογράφονται οι «λειτουργοί» μαζί με το «προσωπικό», αν και με τη συνεχή επίκληση της αντισυνταγματικότητας το Σύνταγμα θα καταντήσει νούμερο στις επιθεωρήσεις.

Αλλά, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι έχει σε όλα δίκιο η Ενωση Δικαστών και Εισαγγελέων, τίθεται ένα σημαντικό ζήτημα. Με ποια νομική διαδικασία οι συνδικαλιστές της Δικαιοσύνης συνιστούν στους «λειτουργούς» της Δικαιοσύνης να μην εφαρμόσουν τον νόμο; Αντικαθιστούν οι ανακοινώσεις ενός συνδικαλιστικού οργάνου τους νόμους του κράτους; Αν ναι, τότε γιατί ελεεινολογούμε το ΠΑΜΕ, που επίσης νομοθετεί διά των ανακοινώσεών του; Δηλαδή, νόμος είναι το «δίκιο» του δικαστή και δεν είναι του εργάτη; Σε τι διαφέρει ο πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, κ. Χαράλαμπος Αθανασίου, από τον «συμπαθή εργαζόμενο» κ. Σάββα Τσιμπόγλου, ο οποίος κανονίζει ποια κρουαζιερόπλοια θα αποπλεύσουν και ποια όχι; Εντάξει! Ο πρώτος είναι δικαστής και ο δεύτερος μηχανικός του εμπορικού ναυτικού. Λέει, όμως, πουθενά το Σύνταγμα ότι οι δικαστές εφαρμόζουν όποιους νόμους τούς βολεύει και οι λιμενεργάτες όχι; Να συμφωνήσουμε ότι τα δικαστήρια μπορούν να κρίνουν τη συνταγματικότητα ενός νόμου. Αλλά, πάλι, αυτό γίνεται με τη διαδικασία που προβλέπει ο νόμος, δηλαδή με δίκη, όχι με συνδικαλιστικούς φετβάδες.

Περισσότερα