The Justice of Occupation

by Ra’anan Alexandrowicz

New York Times
January 24, 2012

Israel’s Supreme Court is the body that provides checks and balances to the country’s executive and legislative powers, upholding constitutional standards. Over the years the court has gained a reputation as one of the most judicially active, human rights-oriented courts in the world.

In the four decades since the 1967 Six-Day War between Israel and its Arab neighbors, the court has become a stage for an escalating conflict between two very different world views.

Israel is the only modern state that has held territories under military occupation for over four decades. It is also unusual for a nation to allow residents of territories under a military occupation to petition its Supreme Court and request intervention in acts of state.

Since the early years of the occupation, the Supreme Court has unwittingly found itself pushed into a corner time and again. Rather than functioning as the bastion of human rights that it was established to be, it has instead become the entity responsible for balancing the needs of a state engaged in a prolonged occupation with basic principles of democracy.

This Op-Doc expands on one of the themes explored in my new feature documentary, “The Law in These Parts,” and asks about the role of the Supreme Court in the legal underpinnings of the longest military occupation in modern times.

More

See the video

Η νομιμοποίηση της κυβέρνησης Παπαδήμου

του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου

Καθημερινή
15 Ιανουαρίου 2012

Στις 10 του περασμένου Νοεμβρίου, το ένστικτο επιβίωσης, χάρη στο οποίο η Ελλάδα σώθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, αρκετές φορές στη νεότερη Ιστορία της, λειτούργησε και πάλι. Με αντανακλαστικά που εξέπληξαν ακόμη και τους πιο αισιόδοξους παρατηρητές των πολιτικών μας πραγμάτων, βουλευτές όλων των παρατάξεων -αλλά κυρίως της πλειοψηφίας- επέβαλαν τη «λύση Παπαδήμου». Μια λύση που, όπως φαίνεται, απεύχονταν οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, για δικούς της λόγους η καθεμιά. Ετσι, με διόλου αμελητέο κόστος τη συμμετοχή στην κυβέρνηση εκπροσώπων του ΛΑΟΣ, απετράπη το μοιραίο. Δηλαδή η άτακτη χρεοκοπία, στην οποία είναι βέβαιο ότι θα οδηγούσε τη χώρα η διεξαγωγή εκλογών στις αρχές Δεκεμβρίου, ή ο εκ των ενόντων σχηματισμός άλλης μονοκομματικής κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ.

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος συμπλήρωσε προχθές δύο μήνες στην πρωθυπουργία. Αν και τα δύσκολα βρίσκονται ακόμη μπροστά του, το διάστημα αυτό είναι αρκετό για να βγάλει κανείς μερικά πρώτα συμπεράσματα:

Από τη μια, επικράτησε ένα αίσθημα καταλλαγής, κυρίως στην Αθήνα, αλλά και στις άλλες πόλεις της χώρας. Αν και δεν βρήκε ακόμη τον κανονικό ρυθμό της, η ζωή αρχίζει δειλά δειλά να επανέρχεται στο πολύπαθο Κέντρο. Και θέλω να πιστεύω ότι τα φιλόδοξα μέτρα που ανήγγειλε πρόσφατα ο δήμαρχος Αθηναίων δεν θα αργήσουν να αποδώσουν.

Με την καταλλαγή κατέβηκαν κάπως και οι τόνοι. Ο κόσμος, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες παρέες, άρχισε να αναστοχάζεται και να κουβεντιάζει για τα βασικά. Ποτέ άλλοτε, τα τελευταία χρόνια, δεν μπήκαν στο τραπέζι τόσο βαθιά ριζωμένα στερεότυπα και αντιλήψεις. Παλιοί και νέοι έχουν χάσει τις βεβαιότητες άλλων εποχών και, φαινόμενο μοναδικό, ακόμη και οι πολιτικοί διαλέγονται.

Η στροφή αυτή είχε ως αποτέλεσμα μια ψυχραιμότερη αντιμετώπιση της κρίσης και των δεινών της. Η δικαιολογημένη αγανάκτηση την οποία προκάλεσε η μέγιστη αδικία της καλπάζουσας ανεργίας, και η λαίλαπα των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, δεν οδηγούν όπως πέρυσι σε μια καθολική απόρριψη των μέτρων του Μνημονίου. Γιατί συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο ότι πολλά από αυτά έπρεπε να έχουν ληφθεί εδώ και χρόνια. Οδηγεί αντίθετα σε κινήσεις αλληλεγγύης για την ανακούφιση αυτών που πάσχουν πραγματικά (απολυμένοι, άστεγοι, άνεργοι προπάντων νέοι) και που, με την κρίση, ο αριθμός τους έχει εκτιναχθεί σε πρωτοφανή ύψη. Για πρώτη φορά από το 2004, το εθελοντικό κίνημα, με τόνο πατριωτικό και όχι ελεημοσύνης, έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις.

Σε όλα αυτά, όπως σημείωνε προ ημερών ο Αντώνης Τριφύλλης, ο «δωρικός» λόγος του «αντιπολιτικού» Παπαδήμου, συνέτεινε θετικά, αφού «υπονόμευσε» τον συναισθηματικό και εν τέλει «διχαστικό» λόγο των επαγγελματιών της πολιτικής. Αρκεί βέβαια να αρχίσει να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

Η τελευταία αυτή παρατήρηση οδηγεί στο ζήτημα της νομιμοποίησης της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ως σήμερα, ήταν δεδομένη για τους παραπάνω λόγους. Τα περί του αντιθέτου υποστηριζόμενα από τα «αντισυστηματικά» άκρα του πολιτικού φάσματος δεν ευσταθούν. Δείχνουν, αντίθετα, κραυγαλέα αποκοπή από την πραγματικότητα (για να μην πω και έλλειψη στοιχειώδους συνταγματικής παιδείας). Από εδώ και πέρα, ωστόσο, η νομιμοποίηση της κυβέρνησης Παπαδήμου θα εξαρτηθεί από την ικανότητά της να φέρει σε πέρας την κύρια αποστολή της: δηλαδή, να συμφωνήσει με τους δανειστές της χώρας για περικοπή του δημόσιου χρέους (PSI) και να συνάψει τη νέα δανειακή σύμβαση. Συνάρτηση της πρώτης, η δεύτερη είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να παραμείνουμε στο ευρώ. Και αυτό, την ύστατη τούτη ώρα, αποτελεί τον κεντρικό στόχο του έθνους.

Περισσότερα

The Struggle to Give the European Parliament Clout

Spiegel
January 12, 2012

As the weakest of the EU's three major institutions, the European Parliament has often been viewed as little more than a rubber stamp for the others. But Martin Schulz, the German Social Democrat who will become its president next week, plans to change that -- and he's not afraid of ruffling feathers in the process.

Two stars are blinking red on the indicator panel, signaling that the allotted speaking time has run out. Germany's Martin Schulz is already about two minutes over his limit, but he just keeps talking.

It's mid-December, and he's speaking about Europe's debt crisis and the future of the European Union. Schulz is taking advantage of his last appearance as the leader of the center-left Socialist group in the European Parliament to demonstrate to everyone gathered in the assembly hall in Strasbourg that few could come up with verbal zingers as strong as his. "The financial markets are driving a Ferrari, while the governments of Europe are puttering along behind on a bicycle," he says.

Schulz keeps on speaking, but he has nothing to fear as European Parliament President Jerzy Buzek, who is from Poland, lets him have his way. Without permission, Schulz has just about reached twice the limit of his speaking time when he finally starts wrapping it up. Then Buzek says into the microphone: "I have really been enormously patient."

On Tuesday, Jan. 17, the 56-year-old Schulz will replace Buzek as the president of the European Parliament. In the parliament, the usual procedure is that the two biggest parliamentary groups each get to choose the president for half of the five-year legislative period, with the office-holder being replaced after two-and-a-half years. Thus, Buzek, a member of the European People's Party (EPP), the alliance of Christian Democratic and conservative parties making up the largest faction in the parliament, will be succeeded by Schulz, the head of the Progressive Alliance of Socialists and Democrats (S&D), the second-largest faction.

More

«Πρέπει να τηρούμε τους νόμους;»

Ξενοφών Ι. Παπαρρηγόπουλος
Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας, Ιστορίας, Μεθοδολογίας και Θεωρίας του Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
8 Δεκεμβρίου 2011

Περισσότερα

Διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τώρα, χωρίς αναθεώρηση

του Αντώνη Μανιτάκη

Καθημερινή
7 Ιανουαρίου 2012

Ο τόπος έχει ανάγκη -αποτελεί κοινό τόπο- από αλλαγές, από ριζικές αλλαγές, και κατά πρώτο και κύριο λόγο στις βασικές λειτουργίες του κράτους: στη Διοίκηση και στη Δικαιοσύνη. Απαιτούνται, ακόμη, επειγόντως, και ορισμένες καίριες, άμεσες, ενδεικτικές έστω, βαθιές τομές στο πολιτικό σύστημα, που δεν θα αγγίξουν όμως το πολίτευμα. Για να φανεί, έμπρακτα, ότι οι τωρινές πολιτικές δυνάμεις έχουν συνειδητοποιήσει την κρισιμότητα των περιστάσεων, καθώς και την επιτακτική ανάγκη των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Και ότι είναι έτοιμες να ταπεινωθούν πολιτικά, να θυσιαστούν, προκειμένου να ανακτήσει το πολιτικό σύστημα ένα μέρος της χαμένης αξιοπιστίας του.

Δεν είναι δυνατόν ο ελληνικός λαός να υφίσταται εξαιτίας της κακοδιαχείρισης των δημόσιων οικονομικών τόσες και τέτοιες θυσίες, πρωτοφανείς σε ένταση και έκταση, που ωθούν εκατομμύρια ατόμων κάτω από τα όρια της φτώχειας, με μοναδικό αντάλλαγμα και δέλεαρ την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των αγορών, και το κομματικό κατεστημένο να μη δέχεται να θυσιάσει δεσμούς και αρμούς, αιωνόβιους, του πελατειακού συστήματος, που το στηρίζουν. Χωρίς έμπρακτη και εύγλωττη πολιτική ταπείνωση δεν μπορεί να υπάρξει πολιτικός εξαγνισμός ούτε εξιλέωση.

Σε κάθε περίπτωση η ανάγκη των διαρθρωτικών αλλαγών, στο κράτος και στο πολιτικό σύστημα είναι και επιτακτική και άμεση. Δεν επιδέχεται αναβολή. Εχει άλλωστε, ούτως ή άλλως, ξεκινήσει η σχετική διαδικασία για τη Διοίκηση και τη Δικαιοσύνη, με νομοσχέδια που είναι έτοιμα, ορισμένα από καιρό ή είναι υπό ετοιμασία με τη συνδρομή της ομάδας ειδικών που συνέστησε ο Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η δυναμική των μεταρρυθμίσεων δεν μπορεί, πάντως, να περιμένει την όποια συνταγματική αναθεώρηση ούτε μπορεί να εξαρτά το περιεχόμενο ή την έκβασή της από αυτήν. Για πολλούς, προφανείς λόγους. Πρώτον, διότι η διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης είναι χρονοβόρα και δυσκίνητη. Απαιτεί πολλούς τύπους, ειδικές πλειοψηφίες, αρκετές ψηφοφορίες, δύο φάσεις και επίπονες συναινέσεις. Και το σημαντικότερο δεν μπορεί, τυπικά, να ξεκινήσει πριν από το 2013 ούτε μπορεί να ολοκληρωθεί πριν μεσολαβήσουν εκλογές και αναδειχθεί, λίγα χρόνια αργότερα, Αναθεωρητική Βουλή. Εν των μεταξύ, μέχρι τότε, η χώρα ίσως και να έχει χρεοκοπήσει ή μόλις θα βγαίνει ασθμαίνοντας από την κρίση. Ποιος θα ενδιαφέρεται τότε για την Αναθεώρηση και τι να περιμένει από αυτήν;

Περισσότερα

Calling for a Convention

by Lawrence Lessig

American Prospect
January 4, 2012

To keep money from corrupting our democratic politics, we need constitutional change. No doubt lots can be done by statute alone—meaningful transparency rules, such as the Disclose Act, and small-dollar public funding, such as the Fair Elections Now Act. The Supreme Court, however, has all but guaranteed that these won’t be enough. Transparency by itself won’t build trust; public funding can only be voluntary; and independent expenditures are all but certain to swamp even the best reforms tolerated by the Court. If we’re ever going to get a Congress “dependent,” as James Madison put it in Federalist Paper No. 52, “upon the People alone,” and not “the Funders,” it is clear that Congress will need new constitutional authority.

Yet it is also clear that Congress won’t ask for this authority itself. The chance that this Congress, or any Congress elected in the current environment, could muster 67 votes in the Senate to alter Washington’s economy of influence is zero. Congress is the problem. Fixing itself is just one of the items on a very long list of things that it simply cannot do. A whole industry of influence depends upon preserving the status quo. For that industry, blocking change is child’s play.

At some point, we reformers must consider the one way the framers gave us to revise the Constitution when Congress itself is the problem. This is the Article V convention. If 34 state legislatures apply, then Congress must “call a Convention for proposing Amendments.” The product of such a convention is just that—proposals, not constitutional change. As with amendments proposed by Congress, those put forward by the convention become law only if ratified by 38 states. But the convention is the one path to making such proposals that Congress can’t easily control, and the one path that could create enough of a mandate to force Congress to act.

Liberals and conservatives alike fear a convention. That fear is fair. In the 223 years since our Constitution was ratified, we’ve never had a convention (though we’ve gotten close). It’s not even completely clear how one would be organized or how it would be controlled. But any remaining uncertainty must be viewed practically, with a clear eye to the political constraints that would cabin any amending process.

More

'Destroying Democracy': Hungarians Protest Controversial New Constitution

Spiegel
January 3, 2012

Tens of thousands of Hungarians took to the streets of Budapest on Monday night to protest the country's new constitution, which took effect on Jan. 1. The document, in combination with other recent laws, severely curtails the independence of the country's central bank and courts. Religious rights have also been slashed.

"Viktor Orban. Dictator!" read one sign. "Enough!" screamed another. "Hey Europe, sorry about my prime minister," said a third. And there were hundreds more on Monday night in Budapest as tens of thousands of people gathered in front of the city's famous opera house to protest against the country's controversial new constitution, which went into effect on Jan. 1.

"The prime minister took an oath to defend the constitution, but instead he overthrew it," said Laszlo Majtenyi, the former head of the country's media authority, at the rally. "Tonight, the Opera is the home of hypocrisy and the street the home of constitutional virtues."

The crowd gathered outside as inside Prime Minister Viktor Orban and other leading government officials celebrated the new Basic Law inside the opera. Hungarian President Pal Schmitt defended the document, saying that his countrymen should be proud of it. "The constitution was born of a wide consultation, building on national and European values," he said in a speech at the celebration. "Our Basic Law defines the family, order, the home, work and health as the most important, shared scale of values."

The passage of the new constitution marks the crowning achievement of Orban's center-right Fidesz party, 18 months into its rule. The party won 53 percent of the vote in the spring of 2010, resulting in 68 percent of the seats in parliament, enough to radically change Hungary's legal landscape. Since then, according to Kim Lane Scheppele, director of Princeton University's Program in Law and Public Affairs and a long-time observer of Hungary, Fidesz has passed 359 laws.

More