Η νομιμοποίηση της κυβέρνησης Παπαδήμου

του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου

Καθημερινή
15 Ιανουαρίου 2012

Στις 10 του περασμένου Νοεμβρίου, το ένστικτο επιβίωσης, χάρη στο οποίο η Ελλάδα σώθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή, αρκετές φορές στη νεότερη Ιστορία της, λειτούργησε και πάλι. Με αντανακλαστικά που εξέπληξαν ακόμη και τους πιο αισιόδοξους παρατηρητές των πολιτικών μας πραγμάτων, βουλευτές όλων των παρατάξεων -αλλά κυρίως της πλειοψηφίας- επέβαλαν τη «λύση Παπαδήμου». Μια λύση που, όπως φαίνεται, απεύχονταν οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, για δικούς της λόγους η καθεμιά. Ετσι, με διόλου αμελητέο κόστος τη συμμετοχή στην κυβέρνηση εκπροσώπων του ΛΑΟΣ, απετράπη το μοιραίο. Δηλαδή η άτακτη χρεοκοπία, στην οποία είναι βέβαιο ότι θα οδηγούσε τη χώρα η διεξαγωγή εκλογών στις αρχές Δεκεμβρίου, ή ο εκ των ενόντων σχηματισμός άλλης μονοκομματικής κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ.

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος συμπλήρωσε προχθές δύο μήνες στην πρωθυπουργία. Αν και τα δύσκολα βρίσκονται ακόμη μπροστά του, το διάστημα αυτό είναι αρκετό για να βγάλει κανείς μερικά πρώτα συμπεράσματα:

Από τη μια, επικράτησε ένα αίσθημα καταλλαγής, κυρίως στην Αθήνα, αλλά και στις άλλες πόλεις της χώρας. Αν και δεν βρήκε ακόμη τον κανονικό ρυθμό της, η ζωή αρχίζει δειλά δειλά να επανέρχεται στο πολύπαθο Κέντρο. Και θέλω να πιστεύω ότι τα φιλόδοξα μέτρα που ανήγγειλε πρόσφατα ο δήμαρχος Αθηναίων δεν θα αργήσουν να αποδώσουν.

Με την καταλλαγή κατέβηκαν κάπως και οι τόνοι. Ο κόσμος, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες παρέες, άρχισε να αναστοχάζεται και να κουβεντιάζει για τα βασικά. Ποτέ άλλοτε, τα τελευταία χρόνια, δεν μπήκαν στο τραπέζι τόσο βαθιά ριζωμένα στερεότυπα και αντιλήψεις. Παλιοί και νέοι έχουν χάσει τις βεβαιότητες άλλων εποχών και, φαινόμενο μοναδικό, ακόμη και οι πολιτικοί διαλέγονται.

Η στροφή αυτή είχε ως αποτέλεσμα μια ψυχραιμότερη αντιμετώπιση της κρίσης και των δεινών της. Η δικαιολογημένη αγανάκτηση την οποία προκάλεσε η μέγιστη αδικία της καλπάζουσας ανεργίας, και η λαίλαπα των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, δεν οδηγούν όπως πέρυσι σε μια καθολική απόρριψη των μέτρων του Μνημονίου. Γιατί συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο ότι πολλά από αυτά έπρεπε να έχουν ληφθεί εδώ και χρόνια. Οδηγεί αντίθετα σε κινήσεις αλληλεγγύης για την ανακούφιση αυτών που πάσχουν πραγματικά (απολυμένοι, άστεγοι, άνεργοι προπάντων νέοι) και που, με την κρίση, ο αριθμός τους έχει εκτιναχθεί σε πρωτοφανή ύψη. Για πρώτη φορά από το 2004, το εθελοντικό κίνημα, με τόνο πατριωτικό και όχι ελεημοσύνης, έχει πάρει τέτοιες διαστάσεις.

Σε όλα αυτά, όπως σημείωνε προ ημερών ο Αντώνης Τριφύλλης, ο «δωρικός» λόγος του «αντιπολιτικού» Παπαδήμου, συνέτεινε θετικά, αφού «υπονόμευσε» τον συναισθηματικό και εν τέλει «διχαστικό» λόγο των επαγγελματιών της πολιτικής. Αρκεί βέβαια να αρχίσει να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ.

Η τελευταία αυτή παρατήρηση οδηγεί στο ζήτημα της νομιμοποίησης της κυβέρνησης Παπαδήμου. Ως σήμερα, ήταν δεδομένη για τους παραπάνω λόγους. Τα περί του αντιθέτου υποστηριζόμενα από τα «αντισυστηματικά» άκρα του πολιτικού φάσματος δεν ευσταθούν. Δείχνουν, αντίθετα, κραυγαλέα αποκοπή από την πραγματικότητα (για να μην πω και έλλειψη στοιχειώδους συνταγματικής παιδείας). Από εδώ και πέρα, ωστόσο, η νομιμοποίηση της κυβέρνησης Παπαδήμου θα εξαρτηθεί από την ικανότητά της να φέρει σε πέρας την κύρια αποστολή της: δηλαδή, να συμφωνήσει με τους δανειστές της χώρας για περικοπή του δημόσιου χρέους (PSI) και να συνάψει τη νέα δανειακή σύμβαση. Συνάρτηση της πρώτης, η δεύτερη είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να παραμείνουμε στο ευρώ. Και αυτό, την ύστατη τούτη ώρα, αποτελεί τον κεντρικό στόχο του έθνους.

Περισσότερα