Μια ασήμαντη γυναίκα

του Σταύρου Τσακυράκη

Τα Νέα
21 Μαΐου 2011

Έπειτα από καταγγελία µιας ασήµαντης γυναίκας, για να χρησιµοποιήσω τον τίτλο και την ειρωνεία του έργου του Οσκαρ Ουάιλντ, µιας νέας µετανάστριας από την Αφρική, που εργάζεται ως καθαρίστρια σε πολυτελές ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης, οι διωκτικές Αρχές σταµάτησαν το αεροπλάνο που ετοιµαζόταν να αναχωρήσει για την Ευρώπη και συνέλαβαν τον επικεφαλής του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου Ντοµινίκ Στρος-Καν κατηγορούµενο για πράξεις σεξουαλικής βίας. Τηνεποµένη,ο κρατούµενος οδηγείται ενώπιον δικαστηρίου. Η τηλεόραση τον δείχνει να µεταφέρεται συνοδεία αστυνοµικών, µε τα χέριαστην πλάτη (προφανώς µε χειροπέδες). Το δικαστήριο διατάσσει την προσωρινή κράτησή του και ο κατηγορούµενος οδηγείται στη φυλακή.

Η κοινή γνώµη στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γαλλία µένει εµβρόντητη από τα γεγονότα που µοιάζουν µε πλοκή κινηµατογραφικής ταινίας. Πολύ γρήγορα επικρατεί ένας γενικός σκεπτικισµός. Το 57% των Γάλλων,πιστεύει ότι πρόκειται για στηµένη ιστορία.

Αµέσως διάφοροι φίλοι του Στρος-Καν, πολιτικοί και διανοούµενοι, βγήκαν να τον υπερασπισθούν. Παραπονέθηκαν για τη «µεταχείριση» του κατηγορουµένου, επικαλέστηκαν το τεκµήριο αθωότητας και µερικοί εξέφρασαν καθαρά τον σκεπτικισµό τους για την αλήθεια της καταγγελίας. Τι γύρευε µόνη της στο δωµάτιο, είπε ο φιλόσοφος Μπερνάρ Ανρί-Λεβί, όταν συνήθως µια στρατιά από καθαρίστριες αναλαµβάνουν να τακτοποιήσουν τη σουίτα ενός πολυτελούς ξενοδοχείου. Κοινό σηµείο όλων όσοι βρήκαν κάτι να προσάψουν (και ενδεχοµένως να ξεπεράσουντο αίσθηµα ταπείνωσης από το γεγονός ότι ένας τόσο σηµαντικός άνδρας κατηγορείται για τόσο σοβαρά κακουργήµατα) ήταν ο αποτροπιασµός για ένα δικαστικό σύστηµα που επιτρέπει τη «διαπόµπευση» του κατηγορουµένου. Με αφορµή αυτή τηνιστορία έγιναν φανερές µερικές διαφορές νοοτροπίας µεταξύ ΗΠΑ και Ευρώπης. Υποθέτω ότι ουδείς στις ΗΠΑ ξαφνιάστηκε από τον «ζήλο» των διωκτικών Αρχών να αντιµετωπίσουν µε σοβαρότητα την καταγγελία της καθαρίστριας και να σπεύσουν να συλλάβουν τον διάσηµο Στρος-Καν. Στην Αµερική είναι δεδοµένο ότι τα κρατικά όργανα οφείλουν να επιδεικνύουν ίση µεταχείριση προς όλους και όταν αυτό συµβαίνει δεν ξαφνιάζει κανέναν. Εµείς που δεν θεωρούµε αυτονόητη την ισονοµία, όχι µόνο ξαφνιαζόµαστε αλλά τη βρίσκουµε και ύποπτη. ∆εν είµαστε εµείς Αµερικανάκια να χάβουµε ότι ολόκληρος Στρος-Καν αντιµετωπίζεται το ίδιο µε ένα πρεζόνι του Χάρλεµ. Κάποιο λάκκο έχει η ιστορία. Ακόµη, όµως, κι αν έχουν δίκιο οι πονηροί, και η υπόθεση αποδειχθεί στηµένη, το µάθηµα της ισονοµίας παραµένει ισχυρό και καλά θα κάνουµε να το αποδεχτούµε ανεπιφύλακτα.

Περισσότερα