Ο χιμπαντζής που βρυχάται

του Τάκη Θεοδωρόπουλου

Τα Νέα
21 Μαΐου 2011

Όταν ζεις σε µια χώρα όπου το αίσθηµα της αδικίας είναι εξίσου δηµοκρατικά µοιρασµένο µε τη βεβαιότητα της ατιµωρησίας, τότε είναι απολύτως φυσικό να αισθάνεσαι ανακούφιση όταν σου δίνεται η ευκαιρία να διαπιστώσεις πως τα πράγµατα δεν είναι παντού και πάντα έτσι. Πως η ελληνική υποκρισία δεν είναι συγγενής διαµαρτία της ανθρώπινης φύσης, πως υπάρχουν και τόποι, σ' αυτόν και όχι στον άλλον κόσµο, όπου η ισονοµία δεν έχει χάσει τη σηµασία της, µαζί και µε άλλες βαρύγδουπες εκφράσεις όπως «κράτος δικαίου», «διαχωρισµός των θεσµών» και τα συµπαροµαρτούντα.

Όταν η ∆ικαιοσύνη προστατεύει την καµαριέρα ενός ξενοδοχείου από τον φερόµενο ως βιαστή της, όσο ισχυρός κι αν είναι αυτός, τότε δικαιούσαι κι εσύ να διατηρείς κάποια ελπίδα ότι ο κόσµος µας δεν είναι απλώς µια σατανική µηχανή όπου ο δυνατός τρώει τον αδύναµο. Ναι, η υπόθεση Στρος-Καν έδειξε πως στις ΗΠΑ µπορεί να κυβερνούν οι νόµοι και όχι οι άνθρωποι, όπως έγραφε η Χάνα Αρεντ όταν εγκατέλειπε τη ναζιστική Γερµανία για να ζητήσει καταφύγιο στην άλλη πλευρά του ωκεανού.

Περισσότερα