Μορφή και περιεχόμενο της μη-κρατικής πολιτικής βίας

του Ανδρέα Μοσχονά

Το Βήμα
29 Απριλίου 2011

Η αύξηση τελευταία στον τόπο μας πράξεων "διάχυτης ανυπακοής" και "άλογης βίας", στο πλαίσιο της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, εγείρει εύλογα ερωτήματα ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο της μη-κρατικής πολιτικής βίας, ως θεωρητικό αντικείμενο και ως εμπειρική πρακτική, ιδιαίτερα στην ελληνική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Αυτό ακριβώς το θέμα θα προσπαθήσω να φωτίσω στη συνέχεια, ως συμβολή στον δημόσιο διάλογο.

Η φιλελεύθερη πολιτική θεωρία στηρίζεται στην αρχή ότι η άσκηση πολιτικής βίας αποτελεί προνόμιο της κρατικής εξουσίας, υπό την προϋπόθεση ότι αυτή περιβάλλεται από την πολιτική νομιμοποίηση των πολιτών σύμφωνα με τις αρχές της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Στην ιστορία όμως της φιλελεύθερης/ κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το προνόμιο αυτό στην άσκηση πολιτικής βίας έχει αμφισβητηθεί από κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που δυνητικά επιδιώκουν τη μεταρρύθμιση ή/και αυτή ακόμη τη ριζική αλλαγή των πολιτικών και κοινωνικών θεσμών του αστικού καθεστώτος.

Αποτελεί συνεπώς ζητούμενο η μορφή και το περιεχόμενο αυτής της μη-κρατικής πολιτικής βίας καθώς και τα όριά της σε σχέση με τη φιλελεύθερη/κοινοβουλευτική δημοκρατία. Με βάση την ιστορική εμπειρία, η μη-κρατική πολιτική βία εντάσσεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες: (i) την πολιτική βία που αποτελεί απλώς συμπλήρωμα της ευρύτερης κοινωνικής (ταξικής) στρατηγικής, και (ii) την πολιτική βία που τείνει να αποτελεί αυτοσκοπό της κοινωνικής και πολιτικής δράσης.

Περισσότερα