Thursday, March 24, 2011

Necessary and Sufficient

by William Galston

New Republic

March 24, 2011

Writing in 1977 on the topic of humanitarian interventions, a noted political philosopher had this to say:

[W]hen a government turns savagely upon its own people, we must doubt the very existence of a political community to which the principle of self-determination might apply. ... When a people are being massacred, we don’t require that they pass the test of self-help before coming to their aid. It is their very incapacity that draws us in. ... Any state capable of stopping the slaughter has the right, at least, to try to do so.

Returning to this topic in 1999, he observed that “the greatest danger most people face in the world today comes from their own states, and the chief dilemma of international politics is whether people in danger should be rescued by military forces from the outside.” The problem, he argued, is not that individual states are prone to engage in such interventions, but the reverse: There have been “a lot of unjustified refusals to intervene.” It is, he said, “more this neglect of intervention [by individual nations] than any resort to it that leads people to look for a better, more reliable, form of agency.” And he offered a number of reasons why humanitarian interventions conducted under U.N. auspices might well meet this standard.

I agree with this distinguished scholar, who is (as you may have guessed) Michael Walzer. And that is why I disagree with his recent critique for TNR of our intervention in Libya.

More

Sunday, March 20, 2011

The Case Against Our Attack on Libya

by Michael Walzer

New Republic

March 20, 2011

There are so many things wrong with the Libyan intervention that it is hard to know where to begin. So, a few big things, in no particular order:

First, it is radically unclear what the purpose of the intervention is—there is no endgame, as a U.S. official told reporters. Is the goal to rescue a failed rebellion, turn things around, use Western armies to do what the rebels couldn’t do themselves: overthrow Qaddafi? Or is it just to keep the fighting going for as long as possible, in the hope that the rebellion will catch fire, and Libyans will get rid of the Qaddafi regime by themselves? Or is it just to achieve a cease-fire, which would leave Qaddafi in control of most of the country and probably more than willing to bide his time? The size of the opening attack points toward the first of these, but success there would probably require soldiers on the ground, which no one in France, Britain, or the United States really wants. The second is the most likely goal, though it would extend, not stop, the bloodshed.

More

Sunday, March 13, 2011

Να επέμβει στρατιωτικά η Δύση στη Λιβύη;

του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου

Το Βήμα

13 Μαρτίου 2011

Η Ρουάντα, η Βοσνία, το Κόσοβο και κατά έναν άτυπο τρόπο το Ιράκ συνέβαλαν τις τελευταίες δεκαετίες στην αναθεώρηση του τρόπου ανάγνωσης, αν όχι του ίδιου του διεθνούς δικαίου, τουλάχιστον των αντιλήψεών μας ως προς τα όρια της κυριαρχίας και την ηθική και πολιτική νομιμοποίηση των επεμβάσεων. Αυτό δεν έγινε τυχαία, ούτε ξαφνικά.

Η συζήτηση είναι παλιά και ήδη τον 19ο αιώνα ο Τζον Στιούαρτ Μιλ αναστοχάζεται σε ένα μικρότερο κείμενό του (1859) πάνω στις προϋποθέσεις κάποιων «εξαιρέσεων» στην παραδεδομένη αρχή της μη επέμβασης που αφορά εθνοαπελευθερωτικές επαναστάσεις (Ουγγαρία, Ελλάδα κ.λπ.) στους κόλπους των παρακμαζουσών αυτοκρατοριών της εποχής.

Ο Μιλ ως φιλόσοφος της αυτονομίας πιστεύει ότι όχι μόνο τα άτομα αλλά και οι λαοί οφείλουν να κατακτήσουν την κυριαρχία τους μέσα από τον επώδυνο καμιά φορά δρόμο της εξελικτικής αυτοσυνειδησίας, άρα αναγκαστικά μέσα από την εμπειρία της αντιπαράθεσης με έναν υποδεέστερο, ατομικό ή συλλογικό, εαυτό.

Ο Μιλ δέχεται ότι η αρχή της μη επέμβασης κάμπτεται όταν οι περιστάσεις δεν υποστηρίζουν το σκεπτικό της, όταν φέρ΄ ειπείν η επέμβαση πρέπει να γίνει για την εξουδετέρωση μιας άλλης επέμβασης ή όταν η (εμφύλια) σύγκρουση είναι τόσο παρατεταμένη και οδυνηρή ώστε να είναι αδύνατη η ηθική αυτογνωσία που θα οδηγήσει σε μια αυτονόμηση. Εκ πρώτης όψεως ο Μιλ έχει δίκιο. Η πιο στέρεα ελευθερία είναι φυσικά εκείνη που ένας άνθρωπος ή ένας λαός κατακτάει μόνος του· μια δοτή ελευθερία μπορεί να είναι σαθρή και να κάνει ακόμη μεγαλύτερο κακό.

Περισσότερα

Libya and the West

Pat Bagley (Salt Lake Tribune)

Olle Johansson (Sweden)

Η ηθική υπεράνω του συμφέροντος

της Βάσως Κιντή

Το Βήμα

13 Μαρτίου 2011

Δικαιολογείται ηθικά η ξένη ανθρωπιστική παρέμβαση σε μια χώρα; Η ίδια η αναφορά στην ηθική σε ό,τι αφορά τη διεθνή πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις δημιουργεί αμέσως επιφυλάξεις και σκεπτικισμό, αν όχι μειδιάματα και ειρωνεία. Θεωρείται δεδομένο ότι τα κράτη στη διεθνή σκηνή ενεργούν με βάση ένα στενά νοούμενο ίδιον συμφέρον, ότι η διεθνής πολιτική δεν είναι παρά συσχετισμός ισχύος και ότι η τυχόν επίκληση της ηθικής από τους διεθνείς παίκτες δεν είναι παρά ένα προπέτασμα καπνού που κρύβει τη σκληρή επιδίωξη ιδιοτελών στόχων.

Ωστόσο, ακόμη και ο πιο ρεαλιστής των διεθνών σχέσεων θα πρέπει, νομίζω, να αναγνωρίσει ότι οι κινήσεις στη διεθνή σκηνή μπορούν να αποτιμηθούν ηθικά, ότι ηθικές αξίες και αρχές ενσωματώνονται στους διεθνείς κανόνες και ότι η απόρριψη της ηθικής διάστασης μιας συμπεριφοράς υποδηλώνει και αυτή μια ηθική στάση.

Ποια ηθικά ζητήματα εγείρονται σε σχέση με τις λεγόμενες ανθρωπιστικές παρεμβάσεις; Ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, ζητήματα δικαιοσύνης, γενικού συμφέροντος, αυτονομίας και αξιοπρέπειας, ανθρωπιστικής αλληλεγγύης και βοήθειας. Επί Ψυχρού Πολέμου, ενώ δεν έλειπαν οι επεμβάσεις σε ξένα κράτη (π.χ., η επέμβαση της ΕΣΣΔ στην Τσεχοσλοβακία, των ΗΠΑ στη Γρενάδα, κτλ.), το θέμα της ανθρωπιστικής παρέμβασης δεν απασχολούσε τόσο πολύ διότι το διπολικό σύστημα της εποχής με τις παγιωμένες σφαίρες επιρροής δεν επέτρεπε πολλές κινήσεις.

Με την κατάρρευση του ΄89, χαλάρωσαν οι περιορισμοί που επέβαλλε ο ανταγωνισμός των υπερδυνάμεων και εντάθηκε η συζήτηση για το κατά πόσον είναι ηθικά θεμιτές οι παρεμβάσεις, δεδομένων των εξελίξεων στα Βαλκάνια, στον Κόλπο ή στην Αφρική, αλλά και της εξαιρετικής εμβέλειας και επιρροής που απέκτησε ο λόγος περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ο οποίος μέχρι τότε αντιμετωπιζόταν από αρκετούς ως δάκτυλος του ιμπεριαλισμού.

Περισσότερα

Saturday, March 12, 2011

A European's Warning to America

by Daniel Hannan

Wall Street Journal

March 11, 2011

On a U.S. talk-radio show recently, I was asked what I thought about the notion that Barack Obama had been born in Kenya. "Pah!" I replied. "Your president was plainly born in Brussels."

American conservatives have struggled to press the president's policies into a meaningful narrative. Is he a socialist? No, at least not in the sense of wanting the state to own key industries. Is he a straightforward New Deal big spender, in the model of FDR and LBJ? Not exactly.

My guess is that, if anything, Obama would verbalize his ideology using the same vocabulary that Eurocrats do. He would say he wants a fairer America, a more tolerant America, a less arrogant America, a more engaged America. When you prize away the cliché, what these phrases amount to are higher taxes, less patriotism, a bigger role for state bureaucracies, and a transfer of sovereignty to global institutions.

He is not pursuing a set of random initiatives but a program of comprehensive Europeanization: European health care, European welfare, European carbon taxes, European day care, European college education, even a European foreign policy, based on engagement with supranational technocracies, nuclear disarmament and a reluctance to deploy forces overseas.

No previous president has offered such uncritical support for European integration. On his very first trip to Europe as president, Mr. Obama declared, "In my view, there is no Old Europe or New Europe. There is a united Europe."

More

Thursday, March 10, 2011

Κανένας Νόμος να μην Περιορίζει την Ελευθερία του Λόγου και της Έκφρασης

του Αριστείδη Χατζή

Το Βήμα

10 Μαρτίου 2011

Στις 4 Οκτωβρίου 1976 ο Frank Collin, ηγέτης μιας μικρής ομάδας νεοναζί στο Σικάγο ζήτησε άδεια για να παρελάσει με την ομάδα του στο προάστιο Σκόκι. Οι δημοτικές αρχές έθεσαν κάποιες προϋποθέσεις που καθιστούσαν αδύνατη την παρέλαση και οι νεοναζί κατέφυγαν στα δικαστήρια.

Στις 28 Απριλίου 1977 το τοπικό δικαστήριο δικαίωσε τον δήμο καθώς στο Σκόκι οι 40.000 από τους 70.000 κατοίκους του ήταν εβραϊκής καταγωγής, οι 5.000 μάλιστα από αυτούς ήταν επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Γι’ αυτό άλλωστε οι νεοναζί επέλεξαν το Σκόκι για την παρέλασή τους. Στην παρέλαση αυτή σχεδίαζαν να φορέσουν στολές του γερμανικού ναζιστικού κόμματος και να φέρουν σημαίες με σβάστικες.

Ο στόχος των ναζί ήταν προφανής: η παρέλαση μπροστά από τα σπίτια ανθρώπων που επέζησαν από το ολοκαύτωμα ή έστω ανθρώπων που έχασαν αγαπημένα πρόσωπα σ’ αυτό θα προκαλούσε ισχυρή ψυχική οδύνη στον εβραϊκής καταγωγής πληθυσμό του Σκόκι.

Αυτό ισχυρίστηκαν οι δικηγόροι της κοινότητας του Σκόκι στα δικαστήρια, τονίζοντας ακόμα ότι ο λόγος μίσους, ο ρατσιστικός και μισαλλόδοξος λόγος, δεν θα πρέπει να προστατεύεται καθώς ισοδυναμεί με φυσική βία (και ορισμένες φορές είναι πολύ πιο οδυνηρός). Επιπλέον η παρουσία των Ναζί στο Σκόκι θα οδηγούσε οπωσδήποτε σε βίαιες συγκρούσεις που δεν θα μπορούσαν να ελεγχθούν από τις αρχές.

Όμως οι νεοναζί βρήκαν έναν ανεπιθύμητο γι’ αυτούς σύμμαχο. Την American Civil Liberties Union (ACLU), τη μεγαλύτερη φιλελεύθερη οργάνωση προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων στις Η.Π.Α. Η ACLU κατέφυγε στα ομοσπονδιακά δικαστήρια και κέρδισε εκ μέρους των νεοναζί όλες τις δικαστικές διαμάχες με αποκορύφωμα τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου της Πολιτείας του Ιλλινόι και του 7ου Περιφερειακού Εφετείου.

Τα αμερικάνικα δικαστήρια δικαίωσαν ουσιαστικά όχι τους Ναζί (που τελικά δεν παρέλασαν στο Σκόκι) αλλά την ACLU που έδωσε και συνεχίζει να δίνει αγώνες για την μεγαλύτερη δυνατή προστασία της ελευθερίας του λόγου και της έκφρασης που την έχει κατοχυρώσει η περίφημη πρώτη τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος:

«Το Κογκρέσο δεν θα θεσπίσει κανένα νόμο που να περιορίζει την ελευθερία του λόγου ή του τύπου.»

Και «όταν λέμε κανέναν, εννοούμε κανένα νόμο» έλεγε ο ανώτατος αμερικανός δικαστής Hugo Black. Αν και η ACLU έχασε 30.000 μέλη και $500.000 σε εισφορές δεν υποχώρησε, ενώ πολλοί από τους δικηγόρους της που υπερασπίστηκαν με πάθος το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης των ναζί ήταν εβραϊκής καταγωγής.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ


Εδώ θα βρεις το Σχέδιο Νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης με θέμα «Καταπολέμηση ορισμένων μορφών και εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας μέσω του Ποινικού Δικαίου».

Εδώ, εδώ και εδώ θα βρείς περισσότερα για την πρόσφατη απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των Η.Π.Α. και εδώ και εδώ για την πρόσφατη απόφαση του Richard Posner στο 7ο Περιφερειακό Εφετείο των Η.Π.Α. 

Εδώ θα δείτε πώς αντέδρασαν οι αμερικανοί γελοιογράφοι (όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων) στην απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Για το ελληνικό σχέδιο νόμου διάβασε εδώ και εδώ άρθρα του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή και εδώ άρθρο του Νάσου Θεοδωρίδη στην Αυγή.

Εδώ θα βρεις το blog του νομικού Βασίλη Σωτηρόπουλου ο οποίος έχει αρκετά διαφορετικές απόψεις από τις δικές μου και υπερασπίζεται με ενδιαφέροντα επιχειρήματα την ποινικοποίηση του ρατσιστικού και μισαλλόδοξου λόγου. 

Εδώ, εδώ, εδώ και εδώ μπορείς να βρεις online editions του On Liberty του John Stuart Mill.


ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ SKOKIE 

Διάβασε το άρθρο του Geoffrey R. Stone, "Remembering the Nazis in Skokie"

και το πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ των New York Times



Βλ. εδώ την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των Η.Π.Α.


Μάθε περισσότερα για την American Civil Liberties Union

Για περισσότερες πληροφορίες διάβασε ένα από τα παρακάτω βιβλία:



και δες αυτή την πολύ ενδιαφέρουσα τηλεταινία:

Sunday, March 6, 2011

Μικρό και χρήσιμο Σύνταγμα

του Πάσχου Μανδραβέλη

Καθημερινή

6 Μαρτίου 2011

Τι είναι το Σύνταγμα; Μην είναι οι κάμποι; Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα; Στην Ελλάδα, οι πολιτικοί θεωρούν το Σύνταγμα κάτι σαν το κατάρτι του Οδυσσέα. Ενα πράγμα που τους δένει για να μην υποκύπτουν στις σειρήνες του λαϊκισμού. Ετσι έγινε συνταγματική επιταγή η απαγόρευση μονιμοποίησης των συμβασιούχων του Δημοσίου· κάτι που θα μπορούσε να προβλέπεται από έναν απλό νόμο. Συνταγματικά, επίσης, επιχειρήθηκε να προστατευτεί το ήθος των βουλευτών, δηλαδή να μη δουλεύουν το πρωί στη Βουλή και το απόγευμα να γίνονται θεράποντες δικηγόροι κατηγορουμένων για διάφορα εγκλήματα. Κατά τον ίδιο τρόπο έγινε συνταγματική διάταξη και ο βασικός μέτοχος, σε μια προσπάθεια να μην υποκύπτουν οι υπουργοί στους γητευτές των καναλιών.

Ετσι φτάσαμε να έχουμε ένα λεπτομερέστατο Σύνταγμα, που όπως και οι απλοί νόμοι, βρίθει νεκρών διατάξεων. Δεν είναι μόνο το άρθρο 14 παρ. 9 που το κοιτάμε σαν ένα ρημαγμένο κάστρο στη μάχη της διαπλοκής, είναι και το 14.8 που από το 1974 προβλέπει ότι «Νόμος ορίζει τις προϋποθέσεις και τα προσόντα για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος».

Τώρα, το μελλοντικό Σύνταγμα, που θα προκύψει από την αναθεώρηση της επόμενης Βουλής, κινδυνεύει να ξεχειλώσει από δύο άλλες διατάξεις. Την πρώτη εξήγγειλε ο πρωθυπουργός κ. Γεώργιος Παπανδρέου, η οποία θα απαγορεύει σε μελλοντικές κυβερνήσεις να πωλούν δημόσια γη. Αν κρίνουμε από τον κλαυθμό εκείνου του Σαββατοκύριακου (για τις δηλώσεις του κ. Σερβά Ντερούς για αποκρατικοποιήσεις ύψους 50 δισ.), μάλλον η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιτίθεται στην ιδιωτικοποίηση εκτάσεων. Προτιμάμε να τις ιδιωτικοποιούμε μόνοι μας –παρανόμως και λίγο λίγο– διά των καταπατήσεων.

Περισσότερα

Thursday, March 3, 2011

Η ανάπηρη ευρωπαϊκή δημοκρατία

του Γεώργιου Π. Μαλλούχου

Το Βήμα

2 Φεβρουαρίου 2011

Σε λιγότερο από ένα μήνα, στη σύνοδο κορυφής της 25ης Μαρτίου, θα ληφθούν αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον όχι μόνον της Ελλάδας που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, αλλά και πολλών εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών χωρών που δεν αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους πρόβλημα.

Η υιοθέτηση του Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας με όποιο τελικά περιεχόμενο καταλήξει αυτό να λάβει, θα αποτελέσει την τροχιά επί της οποίας αυστηρά θα κινηθούν τα επόμενα χρόνια οι οικονομίες και, συνεπώς, οι κοινωνίες της ευρωζώνης. Δηλαδή, αυτό που θα αποφασιστεί στην Κορυφή, έχει ασύγκριτα μεγαλύτερη πραγματική σημασία για το μέλλον των λαών της, από ότι πολλά ερωτήματα και διακυβεύματα που τίθενται ως κεντρικά σε πολλές εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις. Θα περάσει άραγε, έστω και μετά, από τον έλεγχο ή την κύρωση των κοινοβουλίων των κρατών μελών;

Εδώ ακριβώς λοιπόν, τίθεται το ερώτημα: τι ξέρουν για όλα αυτά οι ίδιοι οι λαοί της Ευρώπης; Ποιος τους ρώτησε και πότε; Κανείς ποτέ. Πλην ίσως των τελευταίων εκλογών στην Ιρλανδία, καμιά άλλη εκλογική αναμέτρηση δεν είχε στην ατζέντα της ένα τέτοιο Σύμφωνο, ώστε οι λαοί να μπορούν να πάρουν, με κάποιο τρόπο κάποια θέση. Αυτοί, απλώς ακούν και βλέπουν ότι μεταδίδεται από τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά, για όσα αποφασιστούν σε περίπου είκοσι ημέρες, ουδείς λαός έχει, με τον α ή β τρόπο, ερωτηθεί.Οχι μόνον από τους μικρούς κι αδύναμους συγκριτικά λαούς. Ούτε από τους μεγάλους. Κι όλα αυτά, μας μοιάζουν αυτονόητα. Κακώς. Γιατί δεν είναι.

Στις έμμεσες αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, το πολίτευμα – σφραγίδα του ελεύθερου δυτικού κόσμου, ο λαός εκλέγει αντιπροσώπους κι εκείνοι νομοθετούν και κυβερνούν. Έτσι δουλεύει το σύστημα. Και, παρά τα προβλήματά του, δουλεύει καλά. Λίαν παραδόξως, στην Ευρωπαϊκή Ένωση του 21ου αιώνα, που δημιουργήθηκε και απαρτίζεται από μερικές από αυτές τις πιο προηγμένες δημοκρατίες, δουλεύει αλλιώς: οι λαοί εκλέγουν βουλές και μέσα από αυτές σχηματίζουν κυβερνήσεις όχι για να κυβερνηθούν, αλλά για να… αντιπροσωπευθούν ακόμα παραπέρα: η αντιπροσώπευση, της αντιπροσώπευσης.

Περισσότερα