Για μιαν «εντοπισμένη» και ειλικρινή αναθεώρηση

του Νίκου Κ. Αλιβιζάτου

Καθημερινή
11 Μαΐου 2014

Πιστός σε μια παλιά συνήθεια της συνταγματικής μας ιστορίας, ο πρωθυπουργός δεν αρκέσθηκε την περασμένη Τετάρτη στην αναγγελία μιας ακόμη συνταγματικής αναθεώρησης. Εν χορδαίς και οργάνοις, μίλησε για το «νέο Σύνταγμα» που έχει τάχα ανάγκη η χώρα, αφού το ισχύον, όπως είπε, «έκλεισε τον κύκλο του».

Ευτυχώς, οι 30 προτάσεις που εν συνεχεία παρουσίασε (πλην μιας, της τελευταίας, που ενδίδει σε παλιά φαντάσματα του κ. Σαμαρά) δεν επιβεβαιώνουν τη νεφελώδη αυτή εξαγγελία: προσεκτικά διατυπωμένες οι περισσότερες, δεν αγνοούν το δημοκρατικό κεκτημένο της Μεταπολίτευσης, που με τόση απρονοησία ορισμένοι λοιδορούν. Θα μπορούσαν ως εκ τούτου να αποτελέσουν τη βάση για έναν ανοιχτό διάλογο, ώστε η επόμενη συνταγματική αναθεώρηση να ανταποκρίνεται σε πραγματικές ανάγκες και όχι σε ιδεολογήματα.

Αναφέρομαι, πρωτίστως, στα τρία μείζονα ζητήματα, για τα οποία η ιδέα της αναθεώρησης έχει ωριμάσει: ποινική ευθύνη των υπουργών, βουλευτική ασυλία και κατ’ ουσίαν αχρήστευση των ανεξάρτητων αρχών, μέσω της ατυχούς ρύθμισης του ισχύοντος Συντάγματος που απαιτεί ομοφωνία ή πλειοψηφία των 4/5 ενός οργάνου της Βουλής –της Διάσκεψης των Προέδρων– για την ανάδειξη των μελών τους. Για τα ζητήματα αυτά, όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου συμφωνούν ότι το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει. Και θα ήταν κρίμα εάν λόγοι σκοπιμότητας ή διαφωνίες για τα δευτερεύοντα απέτρεπαν τη συμπόρευσή τους.

Περισσότερα