Judge Posner and Judicial Humility

by Eric Segall

Huffington Post
October 30, 2013

There has been a huge hoopla over comments made by Judge Richard Posner during a HuffPost Live interview with Mike Sacks, and in various other media outlets, that he likely made the wrong decision upholding Indiana's Voter ID law in Crawford v. Marion County. This decision was affirmed by the Supreme Court in a decision written by Justice Stevens. Most of the commentary on Posner's out-of-court statements has been negative. Legal scholars and political commentators have argued judges should speak through their opinions not in after the fact writings and interviews. Ed Whelan of the National Review went so far as to say that "Posner's vacillation and contradictions on the Indiana voter ID case provide further evidence that he is wrong to advocate an open-ended judicial approach in which it is desirable to have the soundness of a decision turn on the judge's estimation of its 'likely consequences.'"

Is there something wrong with a judge admitting he may have been or even was wrong in a case he decided six years ago? Judge Posner admits that, if he had a similar case before him today, such out-of-court commentary might be inappropriate because the comments might suggest prejudging of the result. But, assuming no similar case pending, a judge who admits he made a mistake is performing a valuable service that is all too rare among our judiciary-displaying great humility about hard judicial decisions.

Far too many judges write opinions as if pre-existing law generates clear answers to hard cases. The truth is that in Crawford, as in most difficult cases where there is no clear precedent, results are generated much more by values and taste than logic and legal analysis. This "realist" way of understanding how judges reach legal decisions is crucial to understanding the role of the judiciary in our system of government. Whether the right to abortion is protected by the Constitution; whether affirmation action violates the rights of white people; whether Congress has the power to make you buy health insurance; and whether Voter ID laws violate the Fourteenth Amendment are all questions that can only be answered with reference to the political values and personal experiences of judges not by resort to law and logic. The great discretion judges, especially appellate judges, have to decide cases explains why Justices Ginsburg and Scalia, both brilliant lawyers and judges, disagree on virtually every contested issue of constitutional law.

More

   

Κοινοβουλευτικό κόμμα και εγκληματική οργάνωση

του Σταύρου Τσακυράκη

Liberal Sociability
11 Οκτωβρίου 2013

Κατά το ισχύον Σύνταγμα δεν προβλέπεται διαδικασία διάλυσης ενός κόμματος. Στην Αναθεωρητική Βουλή υπήρξε πρόταση για τη δυνατότητα απαγόρευσης πολιτικού κόμματος αλλά αυτή απορρίφθηκε. Βέβαιο είναι ότι στις λίγες χώρες (Γερμανία, Τουρκία) που το Σύνταγμα προβλέπει τη διάλυση πολιτικού κόμματος, την σχετική απόφαση παίρνουν ανώτατα δικαστήρια (συνταγματικά δικαστήρια). Μπορούμε να έχουμε ως δεδομένα δύο πράγματα: πρώτον, ότι η διάλυση ενός κοινοβουλευτικού κόμματος σε μια δημοκρατία είναι αμφιλεγόμενο ζήτημα και δεύτερον, αν, εν πάση περιπτώσει προβλέπεται, είναι αδιανόητο να γίνεται χωρίς δικαστική απόφαση.

Πριν από λίγες μέρες, συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, βουλευτές και μέλη της. Διατάχθηκε έρευνα σε διάφορα γραφεία του κόμματος, συμπεριλαμβανομένων των γραφείων του στη Βουλή. Προτάθηκε η νομοθετική πρόβλεψη για τη διακοπή χρηματοδότησης κόμματος που βουλευτές του διώκονται για κακουργήματα. Όλα αυτά δεν έγιναν κατόπιν μιας δικαστικής απόφασης αλλά με την απόφαση δίωξης που έλαβε ο εισαγγελέας. Αν ισοδυναμούν με de facto διάλυση ενός κοινοβουλευτικού κόμματος έχουμε μια σοβαρή παραβίαση λειτουργίας της δημοκρατίας μας.

Υποστηρίζεται ότι δεν πρόκειται για διάλυση κόμματος αλλά για δίωξη εγκληματικής οργάνωσης, σύμφωνα με το άρθρο 187 του ΠΚ. Με απλά λόγια, ο εισαγγελέας, με βάση τις ενδείξεις που είχε, έκρινε ότι η Χρυσή Αυγή πρέπει να διωχθεί ως εγκληματική οργάνωση, κάτι ανάλογο της Μαφίας, με συνέπεια να διώκονται οι κατηγορούμενοι για το διαρκές και αυτόφωρο κακούργημα της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση και να μην χρειάζεται για τους βουλευτές άδεια της Βουλής για άρση της ασυλίας τους.

Περισσότερα

The Problem is Authoritarianism, Not Islam

by Dani Rodrik

Project Syndicate
August 12, 2013

Is Islam fundamentally incompatible with democracy? Time and again events compel us to ask this question. And yet it is a question that obscures more than it illuminates.

Turkey, Egypt, and Tunisia are very different countries, but one thing that they share are Islamist governments (at least until recently in Egypt’s case). To varying degrees, these governments have undermined their democratic credentials by failing to protect civil and human rights and employing heavy-handed tactics against their opponents. Despite repeated assurances, Islamist leaders have shown little interest in democracy beyond winning at the ballot box.

So those who believe that the removal of Egyptian President Mohamed Morsi’s government was justified have a point. As the Muslim Brotherhood’s rule became increasingly authoritarian, it trampled on the ideals and aspirations of the Tahrir Square revolution that toppled former President Hosni Mubarak in 2011.

Nonetheless, the support that the military coup received from many Egyptian liberals is difficult to fathom. Clever word games cannot hide the essence of what happened: a government that came to power in a fair election was overthrown by the army.

More

Democracy Loses in Egypt and Beyond

by Noah Feldman

Bloomberg
July 4, 2013

The framers of the U.S. Constitution feared that democracy could devolve into rule of the mob. Events in Egypt are a reminder of why that concern was justified. Essentially the same pro-democracy activists who enabled Hosni Mubarak to be removed from power in February 2011 have now done the same to his democratically elected successor, Mohamed Mursi. In both cases it was the protesters who made the government vulnerable. And in both cases it was the army that delivered the coup de grace in the form of a coup d’etat.

Even acknowledging that Mursi and his Muslim Brotherhood-backed party did a poor job over their year in power, failing to win over opponents or broaden their base of support, the latest coup is a tragic setback for democracy, constitutionalism and the rule of law. The first protests of the Arab Spring were calls to replace a dictator who had no democratic right to govern. The protests were inspiring not just because they said “enough” to a bad system, but also because the protesters aspired to replace that bad system with democracy. Many of the original protesters were themselves secular or wanted a secular government. But by calling for free elections, they opened themselves to the possibility that the majority of Egyptians wouldn’t agree with them. That, in essence, is democracy: The majority gets to choose the government it wishes, subject to the guarantee of minority rights.

More

Rule of Law, Individual Rights and the Free Market in the Liberal Tradition: The Case of Greece

by Aristides N. Hatzis

Bridging the Gap: Arab-European Dialogue on the Basics of Liberalism, Ronald Meinardus, ed.
Friedrich Naumann Foundation for Liberty
Cairo, 2013

The western liberal tradition is closely connected with the idea of rights and the rule of law. Rule of law is the idea of a civil society governed by a Constitution which sets limits to government power and protects individual rights against any authority, even against the political will of a majority. The development of the western democratic theory from Ancient Athens to the British parliamentary system, the American Constitution and the French Revolution is mostly a development of two different and often contrasting principles: the democratic principle of people’s sovereignty and the liberal principle of the protection of individual rights. The balance between these two principles defines the quality of constitutional democracy. Greece was one of the first liberal democracies of the modern era. Nevertheless, contemporary Greece lags behind modern liberal democracies in many respects. The experience of Greece could be most useful for the new Arab democracies and Egypt in particular.

Keywords: Liberalism; Rights; Rule of Law; Free Market; Democratic Principle; Liberal Principle; Liberal Democracy; Harm Principle; Personal Autonomy; Greece; John Stuart Mill; James Madison

Download the Paper

Justice Ginsburg, Roe v. Wade and Same-Sex Marriage

by Geoffrey R. Stone

Huffington Post
May 12, 2013

I had the honor of having a public "conversation" yesterday with Justice Ruth Bader Ginsburg before a large audience at the University of Chicago Law School. The topic of the event was the 40th Anniversary of Roe v. Wade. Justice Ginsburg offered many interesting observations about the women's rights movement, in which she herself was a pivotal actor. But I suspect some of her reflections on Roe v. Wade must have surprised the audience.

Because Justice Ginsburg has always been a strong proponent of a woman's right to choose, members of the audience undoubtedly expected her to celebrate Roe v. Wade as one of the great achievements in the history of the Supreme Court. Instead, she was quite critical of the decision.

Justice Ginsburg's critique of Roe is especially interesting at this moment because it has implications for the same-sex marriage cases currently pending before the Court. Of course, Justice Ginsburg did not herself draw any such parallel, and it would have been inappropriate for her to do so. But the connection could not have been lost on the audience.

More

Privacy is overrated

by Richard A. Posner

New York Daily News
April 28, 2013

This past Monday, Mayor Bloomberg said that in the wake of the Boston Marathon bombings, the country’s interpretation of the Constitution “will have to change” in order to enable more effective prevention of and response to terrorist attacks and other violence, such as attacks on schoolchildren.

In particular, he wants a more welcoming attitude toward surveillance cameras, which played a crucial role in the apprehension of the Boston Marathon bombers — and would have been crucial had Tamerlan and Dzhokhar Tsarnaev come to New York to detonate a bomb in Times Square, as they apparently planned to. (Bloomberg has also announced a “Domain Awareness System” that will consolidate and distribute information received by the cameras and other tracking devices.)

All of which is to say that he wants concerns with privacy to take second place to concerns with security.

I strongly agree, though I’m not sure that the Constitution will have to be reinterpreted in order to enable the shift of emphasis that he (and I) favor. Neither the word “privacy” nor even the concept appears anywhere in the Constitution, and the current Supreme Court is highly sensitive, as it should be, to security needs. The Court can and doubtless will adjust the balance between privacy and security to reflect the increase in long-run threats to the lives of Americans.

There is a tendency to exaggerate the social value of privacy. I value my privacy as much as the next person, but there is a difference between what is valuable to an individual and what is valuable to society. Thirty-five years ago, when I was a law professor rather than a judge, I published an article called “The Right of Privacy,” in which I pointed out that “privacy” is really just a euphemism for concealment, for hiding specific things about ourselves from others.

More

Dear Justice Kennedy

by Nicholas Stephanopoulos

Slate
April 1, 2013

One of the few persuasive points that opponents of same-sex marriage made in last week’s Supreme Court arguments was that gay couples should rely on the political process—not the courts. In the argument over California’s same-sex marriage ban, passed by voters in 2008, Justice Samuel Alito asked, “Why should it not be left for the people, either acting through initiatives and referendums or through their elected public officials?” The next day, in the argument over the Defense of Marriage Act, enacted by Congress in 1996, Chief Justice John Roberts added a twist to the popular sovereignty point. “The lobby supporting the enactment of same-sex marriage laws in different states is politically powerful,” he said, adding that “as far as I can tell, political figures are falling over themselves to endorse your side of the cause.”

Although it’s superficially appealing, the argument for judicial deference is wrong. The ability of gay rights groups to win ordinary political battles is actually quite limited. Much more common than the imposition of pro-gay policies on a disapproving majority is the reverse scenario: the failure to enact such policies even when they’re supported by a popular majority. Judicial intervention may therefore be necessary because, regrettably, this is not an area in which the political process can be trusted.

In pioneering recent work, Columbia political scientists Jeffrey Lax and Justin Phillips have found that politicians exhibit a sharp conservative bias on gay rights issues. That is they do not become at least 50 percent likely to vote in a pro-gay direction until their constituents’ support for doing so is substantially higher than 50 percent. In the 2010 vote on repealing the military’s “don’t ask, don’t tell” policy, for example, House members became 50 percent likely to vote yes only when 60 percent of their constituents supported repeal. In the 2007 vote on the Employment Non-Discrimination Act, which would have banned anti-gay discrimination by employers, House members were more likely to vote yes only when 70 percent of their constituents favored the bill.

More

Δικαιοσύνη, η ουσία της πολιτικής

του Σταύρου Τσακυράκη

Τα Νέα
15 Μαρτίου 2013

Αναρωτιόμουν πάντα γιατί ο πολιτειολόγος του ναζισμού Καρλ Σμιτ έχει πέραση. Ασφαλώς όχι επειδή οι ναζιστικές ιδέες έχουν απήχηση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η επιρροή του οφείλεται στη γοητεία που ασκεί σε κάποιους κύκλους της Αριστεράς, με τους οποίους έχει ένα κοινό ιδεολογικό στοιχείο: την έχθρα προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Πρόκειται για μια Αριστερά που, ακόμη και μετά το τέλος του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με τις αξίες της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Γι' αυτό δεν είχε καμιά δυσκολία να παραβλέψει το χρώμα της δικτατορίας που ενίσχυσε η θεωρία του Καρλ Σμιτ. Κρατούσε την επιχειρηματολογία του για την πολιτική ως μέθεξη ενός πλασματικού λαού υπό την ηγεσία ενός αυτόκλητου καθοδηγητή. Την περιφρόνησή του προς τους τύπους και τις διαδικασίες, τον εκθειασμό της πράξης που γίνεται στο όνομα του λαού. Στην πιο απλουστευτική της μορφή η φιλοσοφία αυτή εκφράστηκε από συνθήματα του τύπου «μόνος θεσμός είναι ο λαός» ή «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Οσο και να φαίνεται παράξενο, ο Σμιτ διατύπωσε ένα δόγμα που βρισκόταν σε πλήρη αντιστοιχία με την πρακτική της Γ' Διεθνούς. Εννοώ τη διάκριση που έκανε μεταξύ φίλου και εχθρού, την οποία θεωρούσε ως την ουσία της πολιτικής, το κύριο χαρακτηριστικό της κοινωνικής οργάνωσης. Πράγματι, η πολιτική δεν ήταν, κατ' αυτόν, η καθημερινή (λογιστική) διοίκηση των κοινωνικών σχέσεων, αλλά η συσπείρωση των φίλων στη βάση διάκρισης από τους εχθρούς με απόγειο τον αναπόφευκτο πόλεμο μεταξύ τους. Ο δεσμός και η αφοσίωση των φίλων μαζί με την προθυμία εξόντωσης των εχθρών (εξωτερικών ή εσωτερικών) αποτελούσαν τα συνδετικά στοιχεία της κοινωνικής ένωσης.

Είναι η ουσία της πολιτικής ο πόλεμος μεταξύ εχθρών και φίλων; Στις πιο μαύρες στιγμές της Ιστορίας μας, Eμφύλιος, διαίρεση εθνικοφρόνων και μη, δικτατορία, για να σταθώ μόνο στο πρόσφατο παρελθόν, φαίνεται ότι επιβεβαιώναμε το δόγμα του Σμιτ. Στη μεταπολιτευτική δημοκρατία σβήσαμε τις παλιές διαχωριστικές γραμμές, αλλά εξακολουθούσαμε να πολιτευόμαστε με έντονες διαιρέσεις, μολονότι αναμφίβολα λιγότερο δραματικές από αυτές του παρελθόντος. Τώρα πάλι στην κρίση που διανύουμε σχηματίζονται νέα στρατόπεδα φίλων και εχθρών. Διάφορες πολιτικές ομάδες και κόμματα χρησιμοποιούν εμφυλιοπολεμικό λόγο (δωσίλογοι, γερμανοτσολιάδες), στους τοίχους βλέπουμε συνθήματα με τη λέξη «θάνατος», είδαμε κρεμάλες στην Πλατεία Συντάγματος και φυσικά ξεφύτρωσε ένα νεοφασιστικό κόμμα, η Χρυσή Αυγή, που έχει «βρει» τους δικούς της εχθρούς και τους κυνηγάει. Μήπως, λοιπόν, ζούμε στιγμές αποθέωσης της πολιτικής και δεν το καταλαβαίνουμε;

Περισσότερα

Shylock on Trial: The Appellate Briefs

William Shakespeare is inextricably linked with the law, his plays rich in its terms, settings, and thought processes. In Shylock on Trial: The Appellate Briefs, the Hon. Richard A. Posner and Charles Fried rule on Shakespeare’s classic drama The Merchant of Venice. Framed as a decision argued by two appellate judges of the period in a trial following Shylock’s sentencing by the Duke of Venice, these essays playfully walk the line between law and culture, dissecting the alleged legal inconsistencies of Shylock’s trial while engaging in an artful reading of the play itself. The resultant opinions shed fresh light on the relationship between literary and legal scholarship, demonstrating how Shakespeare’s thinking about legal concepts and legal practice points to a deep and sometimes vexed engagement with the law’s technical workings, its underlying premises, and its social effects.

           

Τα όρια του συνταγματικού πατριωτισμού και η διεθνής ανάγνωση του Μνημονίου

του Παναγιώτη Γκλαβίνη

Νομικό Βήμα
Δεκέμβριος 2013

Α. Εισαγωγή: Συνταγματικός πατριωτισμός στην Ευρωζώνη και αντιμετώπιση της κρίσης

Το Κοινοβούλιο δεν πιέζεται μόνο από πάνω, από την εκτελεστική εξουσία, αλλά και από κάτω, από τα κόμματα και τους πολίτες που εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους επειδή ορισμένα πολύ σημαντικά θέματα δεν συζητιούνται επαρκώς. Τα Κοινοβούλια δεν είναι απλοί νομοθετικοί μηχανισμοί λήψης αποφάσεων. Επιτελούν και μια ανακλαστική λειτουργία σε σχέση με την κοινωνία. Εάν δεν είναι σε θέση να την εκπληρώσουν, μπορεί να χάσουν γρήγορα τη νομιμοποίησή τους.

Το παράπονο αυτό, θα μπορούσε να το εκφράσει οιοσδήποτε Έλληνας πολίτης παρατηρεί τον τρόπο με τον οποίο αναγκάζεται να λειτουργεί συχνά η Βουλή τον καιρό των Μνημονίων. Από την ψήφιση του πρώτου μνημονιακού νόμου 3845/2010 και μετά, το Ελληνικό Κοινοβούλιο έχει πολλές φορές κληθεί να διεκπεραιώσει μέσα σε ασφυκτικές προθεσμίες και με συνοπτικές διαδικασίες σημαντικά σχέδια νόμου σε εκπλήρωση μνημονιακών υποχρεώσεων, προκειμένου η Κυβέρνηση να προλάβει ένα Eurogroup ή μια Σύνοδο Κορυφής για να πετύχει την εκταμίευση μιας δόσης ή την ελάφρυνση του δημοσίου χρέους της χώρας. Αποκορύφωμα αυτής της όψιμης κοινοβουλευτικής πρακτικής αποτέλεσε ο νόμος 4093/2012, που κατατέθηκε στη Βουλή με τη μορφή ενός και μόνο άρθρου, εγείροντας ενστάσεις περί της συνταγματικότητας της ακολουθούμενης διαδικασίας υπό το φως των άρθρων 76 § 1 και 72 § 4 Συντ. Και όμως, το παράπονο αυτό εκφράστηκε από ένα Γερμανό πολίτη τον Σεπτέμβριο του 2011.

Απευθυνόταν στην εκτελεστική εξουσία της χώρας του, την οποία προειδοποιούσε πως δεν ήταν δυνατό να φέρνει πάντοτε τους Γερμανούς βουλευτές προ τετελεσμένων γεγονότων με τη δικαιολογία ότι κινδύνευε το Ευρώ, ζητώντας τους κάθε φορά να απλώσουν ένα όλο και μεγαλύτερο αλεξίπτωτο για τις δανειζόμενες χώρες όπως η δική μας, χωρίς μια διεξοδική συζήτηση επί του θέματος. Δεν επιτρέπουμε στο Κοινοβούλιό μας να ακούσει την κοινωνία που εκπροσωπεί, παραπονείται ο Ευρωπαίος συμπολίτης μας. Και να του πει τι ακριβώς η γερμανική κοινωνία, θα ρωτούσε εύλογα κάποιος από μας. Προφανώς, ότι θα πρέπει να σταματήσει η χώρα του να δανείζει άλλες χώρες σαν τη δική μας. Και μετά τι; Το χάος; Μήπως τελικά οι κανόνες του οικονομικά αυτονόητου δεν είναι και τόσο αυτονόητοι στις δημοκρατίες μας;

Διαβάστε το άρθρο (PDF)

Ronald Dworkin’s Error

by Eric Posner

Slate
February 19, 2013

The distinguished legal scholar Ronald Dworkin, author of Law’s Empire, among many other books, and a frequent commentator for the New York Review of Books, died last week. An ingenious scholar, he made many important contributions to legal philosophy. Yet his most influential idea has produced a more questionable legacy. This is the idea that when judges decide constitutional cases, they should draw on moral principles as well as the legal materials at hand, like statutes and judicial precedents. This idea, abused by liberal and conservative judges alike, has harmed our democracy.

When judges are called upon to resolve disputes, they frequently face a pile of ambiguous texts. The Constitution, for example, overflows with vague, undefined phrases—“due process of law,” “equal protection,” “cruel and unusual punishment.” Statutes and earlier decided cases are often no better.

To resolve these ambiguities, judges may look for clues about the writers’ meanings, or follow canons of interpretation, like the rule that more specific legal commands prevail over more general commands. But it is tempting for judges also to rely on their moral beliefs, or ideological predispositions. If the Constitution bans “cruel and unusual punishment,” a judge who rejects the death penalty on moral grounds may want to conclude that the death penalty is cruel and unusual, and hence constitutionally barred. If the Constitution creates a “right to bear arms,” a judge who believes strongly in the right to self-defense may conclude that this right restricts gun control.

More

The Most Important Legal Philosopher of Our Time

by Cass R. Sunstein

Bloomberg
February 16, 2013

Ronald Dworkin, a professor at New York University and the University of Oxford who died this week, was one of the most important legal philosophers of the last 100 years. He may well head the list.

He made countless enduring contributions to philosophy and legal theory. Among his greatest is a distinctive answer to a longstanding question: Do judges find law, or do they make it? His answer is a huge improvement over the crude alternatives that dominate public debates.

Consider a question about which people fiercely disagree: Does the U.S. Constitution require states to recognize same-sex marriages? In answering that question, judges have to deal with many precedents. For example, the Supreme Court has ruled that states can’t criminalize sexual acts between people of the same sex. The court has also forbidden states from banning racial intermarriages. At the same time, the court allows states to forbid polygamous marriages.

In resolving the same-sex marriage dispute, how can judges deal with such precedents? Here Dworkin introduced an arresting metaphor. Suppose that you are a participant in writing a chain novel. Others have written earlier chapters. Now it’s your turn. How shall you proceed?

Dworkin’s answer is that you have to engage in an act of interpretation. You can’t disregard what has come before. If your predecessors have started to write a romance, you can’t suddenly turn it into a work of science fiction without doing violence to what they have done. You owe a duty of fidelity to their work.

More

Ronald Dworkin (1931-2013)

Ο Φιλόσοφος της Ελευθερίας

του Αριστείδης Χατζή

Τα Νέα
15 Φεβρουαρίου 2013

Ο Ρόναλντ Ντουόρκιν (1931-2013), ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του δικαίου του 20ού αιώνα, πέθανε χθες από λευχαιμία στο Λονδίνο.

Ο Ντουόρκιν γεννήθηκε στο Ρόουντ Αϊλαντ των ΗΠΑ. Σπούδασε νομικά και φιλοσοφία στο Χάρβαρντ και την Οξφόρδη. Δίδαξε φιλοσοφία του δικαίου στο Yale μέχρι το 1969 όταν διαδέχθηκε τον μεγάλο φιλόσοφο Χέρμπερτ Χαρτ στην έδρα θεωρίας του δικαίου της Οξφόρδης. Το 1998 εγκατέλειψε την Οξφόρδη και συνέχισε να διδάσκει στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου ενώ από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 δίδασκε ταυτόχρονα και στο Πανεπιστήμιο της Νέα Υόρκης.

Ο Ντουόρκιν ποτέ δεν αρκέστηκε στα θεωρητικά ερωτήματα που έθετε η αναλυτική φιλοσοφία του δικαίου μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1960. Από το πρώτο του έργο (Παίρνοντας τα δικαιώματα στα σοβαρά, 1977) διαπλέκει τη φιλοσοφία του δικαίου με την πολιτική φιλοσοφία και το συνταγματικό δίκαιο. Δεν περιορίστηκε άλλωστε στην έρευνα, στη συγγραφή και στα μαθήματα στα πανεπιστήμια. Ως ένας από τους σημαντικότερους δημόσιους διανοούμενους των ΗΠΑ τα τελευταία 40 χρόνια αρθρογραφούσε συστηματικά στο New York Review of Books για θέματα της επικαιρότητας, υπερασπίζοντας πάντα με πολεμικό τρόπο αλλά και ισχυρά επιχειρήματα τα ατομικά, τα πολιτικά και τα κοινωνικά δικαιώματα.

Διαβάστε εδώ τη συνέχεια του άρθρου

Κατεβάστε το άρθρο σε PDF (όπως εκτυπώθηκε στα Νέα)

Διαβάστε τις νεκρολογίες στους New York Times, Guardian, Washington Post, Financial Times, Independent, Daily Telegraph, American Lawyer, τα κείμενα των Randy Barnett, Richard Epstein, Jim Fleming, Cass Sunstein και Lawrence Solum, ένα παλαιότερο κείμενο του Norman Barry και οπωσδήποτε το αφιέρωμα του New York Review of Books.

Διαβάστε στα ελληνικά τα άρθρα των Δημήτρη Κυρίτση, Γιάννη Μπασκόζου και Παύλου Σούρλα.

Τα σημαντικότερα έργα του Ronald Dworkin

Ελληνικές Μεταφράσεις

• Φιλελευθερισμός, Μτφ. Φιλήμων Παιονίδης. Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Σάκκουλα, 1992.
• Ισότητα: Ισότητα Ευημερίας, Ισότητα των Πόρων, Μτφ. Γρηγόρης Μολύβας. Αθήνα: Πόλις, 2006.
• Η Αυτοκρατορία του Νομου, Μτφ. Θάνος Σαμαρτζής, Αθήνα: Ευρασία, 2010.
• H Αμερικανική Δημοκρατία σε Κίνδυνο, Μτφ. Ευαγγελία Γούση, Επ. Γρηγόρης Μολύβας, Αθήνα: Πόλις 2010.
• Το Δίκαιο της Ελευθερίας: Η Ηθική Ανάγνωση του Αμερικανικού Συντάγματος, Μτφ. Χριστίνα Χαλανούλη, Επ. Γιάννης Τασόπουλος & Αλκμήνη Φωτιάδου. Αθήνα: Παπαζήσης, 2010.

ΑΡΘΡΑ 

• "Η Υπόθεση Bork: Αρχική Πρόθεση, Αντικειμενική Ερμηνεία και Πολιτικός Καιροσκοπισμός στο Συνταγματικό Δίκαιο", Μτφ. Γ. Τράντας, Το Σύνταγμα 14: 266-289 (1988)
• "Αντικειμενικότητα και Αλήθεια", Μτφ. Νάντια Κανελλοπούλου, Ισοπολιτεία 1: 15-91 (1997)
• "Τρομοκρατία και Ατομικές Ελευθερίες, Μτφ. Γιώργος Σιδερής, Ισοπολιτεία 7: 197-223 (2003)
• "Ο Rawls και το Δίκαιο", Μτφ. Δημήτρης Κυρίτσης, Ισοπολιτεία 8: 75-108 (2004).

Ευχαριστώ τον συνάδελφο και φίλο Φιλήμονα Παιονίδη για τη βοήθεια στην καταγραφή της ελληνικής βιβλιογραφίας/αρθρογραφίας του Ronald Dworkin.

Ποιος φοβάται τη Δικαιοσύνη;

του Σπύρου Βλαχόπουλου

Το Βήμα
27 Ιανουαρίου 2013

Από τις τρεις κρατικές εξουσίες (νομοθετική, εκτελεστική και δικαστική) παλαιότερα ο κόσμος εμπιστευόταν περισσότερο τη νομοθετική. Ο λόγος ήταν μάλλον απλός: το Κοινοβούλιο αποτελούσε την αντιπροσωπεία του λαού και το αντίβαρο στην εκτελεστική εξουσία του μονάρχη. Οταν όμως σταδιακά τα μοναρχικά πολιτεύματα άρχισαν να φθίνουν και τα Κοινοβούλια να ταυτίζονται με τις κυβερνήσεις (με τον πρωθυπουργό να κινεί ουσιαστικά τα νήματα και των δύο εξουσιών), τότε η νομοθετική εξουσία έχασε σε μεγάλο βαθμό την αυθεντία που της προσέδιδε η λειτουργία της ως «αντίπαλον δέος» στην αυθαίρετη εξουσία του μονάρχη. Σε αυτό συνετέλεσαν και άλλοι παράγοντες, όπως η κακή νομοθέτηση και η εξυπηρέτηση πελατειακών συμφερόντων μέσω της νομοθετικής εξουσίας. Σημασία έχει πάντως ότι ταυτόχρονα αυξανόταν το κύρος της δικαστικής εξουσίας, ως εκείνης της εξουσίας που είναι ανεξάρτητη και υψηλού επιπέδου, διασφαλίζοντας τα θεμελιώδη δικαιώματα.

Τον τελευταίο όμως καιρό έχει αρχίσει στη χώρα μας η αμφισβήτηση και αυτής ακόμη της δικαστικής εξουσίας. Κορυφαίοι κρατικοί λειτουργοί ασκούν κριτική στη Δικαιοσύνη και δημοσιεύματα του Τύπου κρίνουν δικαστικές αποφάσεις με πολιτικούς όρους, όπως συνέβη με τις πρόσφατες αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για το μνημόνιο και την ιθαγένεια. Παράλληλα, πολλαπλασιάζονται τα ερωτήματα: Είναι ανεξάρτητη η ελληνική Δικαιοσύνη; Επιτρέπεται να της ασκείται κριτική, ιδίως όταν αυτή προέρχεται από τον υπουργό Δικαιοσύνης; Μήπως οι ίδιοι οι δικαστικοί λειτουργοί, ή τουλάχιστον ορισμένοι εξ αυτών, έχουν συμβάλει στον κλονισμό της εικόνας τους; Ποιος είναι ο ρόλος της Δικαιοσύνης στη σύγχρονη τάση να κρίνουμε αντισυνταγματικά όλα όσα δεν μας βρίσκουν σύμφωνους από πολιτική άποψη ή θίγουν τα προσωπικά μας συμφέροντα;

Περισσότερα

Η αποτυχία των θεσμών

του Π.Κ.Ιωακειμίδη

Τα Νέα
25 Ιανουαρίου 2013

Στο σημαντικό βιβλίο τους Γιατί τα έθνη αποτυγχάνουν: Οι καταβολές της ισχύος, της ευημερίας και της φτώχειας (Why Nations Fail: The Origins of Power, Prosperity and Poverty - Profile Books, 2012), οι καθηγητές D. Acemoglu και J. Robinson διατυπώνουν τη βασική υπόθεση ότι «οι χώρες διαφέρουν στον βαθμό της οικονομικής τους επιτυχίας λόγω της ποιότητας των θεσμών και των κανόνων που προσδιορίζουν το πώς λειτουργεί η οικονομία καθώς και των αξιών και κινήτρων που εμπνέουν τους πολίτες». Οι συγγραφείς αποδίδουν δηλαδή την ύπαρξη ευημερίας ή φτώχειας καθώς και την οικονομική σταθερότητα σε μια χώρα σε πολιτικούς (θεσμούς) και πολιτιστικούς λόγους (κίνητρα για δράση). Μολονότι οι συγγραφείς μελετούν κυρίως αναπτυσσόμενες κοινωνίες και οικονομίες (Αφρικής, Λ. Αμερικής, Ασίας κ.ά.), η θέση τους ότι «οι θεσμοί είναι αυτοί που ευθύνονται, αυτοί που κρατούν τις φτωχές κοινωνίες φτωχές και τις εμποδίζουν να προωθήσουν τη διαδικασία ανάπτυξης ή ακριβώς το αντίθετο» προβάλλεται ως ισχύουσα και για άλλες περιπτώσεις ανεπτυγμένων κρατών. Και όταν αναφέρονται στους θεσμούς συμπεριλαμβάνουν το σύνολο των κρατικών, διοικητικών, πολιτικών δομών που συγκροτούν μια ορισμένη πολιτική οντότητα.

Η θέση των συγγραφέων είναι απολύτως σχετική με την Ελλάδα. Κατά βάση η οικονομική κρίση στην οποία οδηγήθηκε η χώρα συνιστά θεσμική/πολιτική αποτυχία ενώ τροφοδοτήθηκε από ένα ορισμένο πολιτιστικό μόρφωμα. Η θεσμική αποτυχία έγκειται στην αδυναμία κρατικού συστήματος, διοίκησης και πολιτικών φορέων να επιλύουν προβλήματα, να λειτουργούν ουδέτερα για την προαγωγή του γενικού συμφέροντος, να υπηρετούν την κοινωνία και τους πολίτες γενικώς και όχι επιμέρους συμφέροντα. Το πολιτιστικό μόρφωμα που τροφοδότησε την κρίση συναρθρώνεται με τα στοιχεία του ανορθολογισμού, της απουσίας εμπιστοσύνης σε θεσμικές δομές και ανάδειξη των διαπροσωπικών σχέσεων, στην ελάχιστη έμφαση στην ανάγκη απαρέγκλιτης τήρησης των κανόνων (ανομία), την ανάδειξη του κράτους στο ρόλο του απόλυτου προστάτη (ή του απόλυτου αντιπάλου), στην προβολή της προσωπικότητας μέσω εξωτερικών στοιχείων (κατανάλωσης, επιδεικτικής συμπεριφοράς).

Περισσότερα

Δικαστές κόντρα στον νόμο

του Παναγιώτη Κ. Τσούκα

Καθημερινή
8 Ιανουαρίου 2013

Από τον ανοικτό, πια, πόλεμο όλων εναντίον όλων που μαίνεται στη χώρα, οι δικαστές αποφάσισαν να μην απέχουν. Με το μόνο μέσο με το οποίο οι Ελληνες ξέρουν να διεκδικούν τα «δίκια» τους, την κατά μέτωπο έφοδο στα δημόσια αγαθά, οι δικαστές επέλεξαν ως μέσο πολιτικής πίεσης την ανάσχεση αυτής της ίδιας της δικαιοδοτικής λειτουργίας του κράτους, την οποία, πάντως, είχαν ορκισθεί να υπηρετούν τηρώντας το Σύνταγμα και τους νόμους.

Απέχοντας από τα καθήκοντά τους δεν την επιβαρύνουν μόνο με χιλιάδες ανεκδίκαστες υποθέσεις, αλλά απομειώνουν, μέχρις εκλείψεως, ό,τι απέμεινε από το συμβολικό κεφάλαιο των δικαστικών μας θεσμών. Κεφάλαιο που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι ταυτόσημο με το προσωπικό, ενός εκάστου δικαστή, κοινωνικό γόητρο, ώστε να το χειρίζονται κατά το δοκούν, σπαταλώντας το απερίσκεπτα.

Οι Ελληνες δικαστές με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους κατόρθωσαν να πείσουν και τους πιο δύσπιστους ότι λίγο διαφέρουν από τους αρίφνητους υπαλλήλους του υδροκέφαλου Δημοσίου και του διαβόητου «ευρύτερου δημόσιου τομέα»: όταν πρόκειται για τα «δίκια» τους δεν υπάρχει τίποτα να τους σταματήσει -ούτε το ίδιο το Σύνταγμα- και τίποτα να τους κάνει να ντραπούν - ούτε η δημόσια κατακραυγή. Γιατί; Πώς εξηγείται αυτό;

Οι Ελληνες δικαστές γνωρίζουν καλά ό,τι κατέχει κάθε Ελληνας πολίτης. Γνωρίζουν ότι ο δημόσιος πλούτος της χώρας ποτέ δεν κατανεμήθηκε υπεύθυνα από τις κυβερνήσεις της με διαδικασίες διαφανείς και αξιακό κώδικα κοινώς αποδεκτό. Εχουν σοβαρούς λόγους να πιστεύουν ότι δεν θα ανέβαιναν ούτε κατ’ ελάχιστο στην υπόληψη των συμπολιτών τους αν αυτοί, μόνοι απ’ όλους τους μισθοδοτούμενους του ελληνικού Δημοσίου και των παραγώγων του, απείχαν από κάθε «δυναμική κινητοποίηση», αν είχαν περιορισθεί σε παραστάσεις ενώπιον κυβερνητικών αξιωματούχων, αν είχαν αρκεσθεί στην ανάπτυξη νομικών, συνταγματικών έστω, επιχειρημάτων και στην επίκληση συγκριτικών στοιχείων από την Ευρώπη.

Περισσότερα

Free Speech When Constitutionalism Was Unpopular

by Laura Weinrib

Chicago's Best Ideas
January 2013

In the mid-1930s, the future of judicial review was uncertain. Politicians, social activists, and even legal academics denounced the federal judiciary’s hostility toward New Deal legislation as a threat to democratic progress and economic recovery. In the face of President Roosevelt’s “court-packing plan” and competing proposals to curb judicial power, conservative lawyers sought strategies for restoring popular faith in the federal courts. Their solution, Professor Weinrib will argue, was to embrace a cause they had long denounced as a front for radical activity: the judicial protection of free speech. After decades of heated clashes, the American Bar Association joined forces with its long-time adversary, the American Civil Liberties Union, to celebrate the First Amendment. In a self-conscious attempt to improve its public image, it recast the federal judiciary as a defender of personal liberties as well as economic rights. The new civil liberties consensus produced an unprecedented but durable commitment to a constitutional and counter-majoritarian theory of free speech.

Laura Weinrib is Assistant Professor of Law at the University of Chicago Law School. This Chicago's Best Ideas talk was recorded on November 7, 2012.

Listen to the speech

Σύνταγμα - κουρελού

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Protagon.gr
3 Ιανουρίου 2013

Ακριβώς πάνω στην αλλαγή του χρόνου – με την αποχώρηση του annus horribilis 2012, άλλωστε δίσεκτου. με το ξεκίνημα του αμφιλεγόμενου 2013, με συστατικό του το «13» για τους προληπτικούς – ξέσπασε η επικίνδυνη όσο και άθλια υπόθεση (και τους δυο χαρακτηρισμούς, τους χρησιμοποιούμε με καθαρά πολιτικό περιεχόμενο: η αισθητική διάσταση έχει ούτως ή άλλως προ πολλού εγκαταλείψει την δημόσια σκηνή στην Ελλάδα) με την λίστα Λαγκάρντ/Φαλτσιανί, με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου (που, ως κουτσό πλέον σκυλί, σπεύδουν να τον κλωτσήσουν πολλοί που τον ινδαλματοποιούσαν άκριτα), με τις επιμελημένες παραλείψεις της διερεύνησης του θέματος. Ό,τι χρειάζεται για να φεύγει η προσοχή από τα αληθινά δυσάρεστα και βαριά των ημερών και μηνών μπροστά μας!

Πάντως, με αφορμή την υπόθεση λίστας Λαγκάρντ – Παπακ, ξαναβρέθηκε στο προσκήνιο το Σύνταγμα-κουρελού μας. Με το (ψηφισμένο με συγκλονιστική πλειοψηφία) άρθρο 86 του… το οποίο συνταγματοποίησε την ατιμωτική λογική της ΜΗ-ευθύνης υπουργών, που τώρα όλοι (ή σχεδόν όλοι….) σπεύδουν να «διορθώσουν» ερμηνευτικά για να μην τους πάρει ο κόσμος με τις πέτρες.

Γέμισαν τα καφενεία, πάλι, ή έστω τα τηλεπαράθυρα με το τι αποτελεί «αδικήματα κατά την εκτέλεση των καθηκόντων τους [των υπουργών]» (παράγραφος 1) και τι είναι «το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της βουλευτικής περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος» (παράγραφος 3). Άνθισαν οι συνταγματολόγοι. Ξιφούλκησαν οι δικηγόροι. Επέστρεψαν στην πρώτη γραμμή τα καφενεία, τα τηλεπαράθυρα. Τελικά, βέβαια, θα κρίνει το πράγμα η Βουλή – το μεγαλύτερο καφενείο απ’ όλα!

Περισσότερα

The Supreme Court’s disdainful approach toward U.S. democracy

by Geoffrey R. Stone

Washington Post
Letter to the Editor
January 2, 2013

George F. Will [“‘Disdain’ and democracy,” op-ed, Dec. 30] appeared to understand neither Pamela S. Karlan’s thesis in her Harvard Law Review article (which was spot on) nor the proper role of the Supreme Court in our constitutional system.

That role, in short, is to respect and uphold the reasonable judgments of the democratically elected branches of government except when there is a compelling reason to distrust those judgments. As the Supreme Court has recognized for the past 75 years, such distrust is warranted in two situations: when the majority enacts laws that disadvantage a historically oppressed group and when the majority enacts laws that perpetuate its own authority. It was this understanding of its constitutional responsibility that quite properly drove the decision-making of the Warren Court.

From this perspective, the conservative justices of the Roberts Court have a rather perverse view of their role. On the one hand, they consistently vote to uphold laws that disadvantage women, African Americans, political dissenters and people accused of crime. On the other, they consistently vote to invalidate laws that regulate guns, limit campaign expenditures by corporations and wealthy individuals and guarantee health care to all Americans.

More